Urodzona 11 czerwca 1924 w Toruniu; córka Stefana Otwinowskiego, inżyniera, i Zofii z Górskich. Dzieciństwo spędziła w Toruniu oraz w majątkach Świack (Suwalskie) i Koroszczyn (Bialskopodlaskie). Od 1937 mieszkała we Lwowie, gdzie do 1939 uczęszczała do Gimnazjum ss. Urszulanek. Podczas okupacji niemieckiej przebywała w Warszawie, tu kontynuowała naukę na tajnych kompletach Gimnazjum ss. Nazaretanek i w maju 1944 uzyskała maturę. Od 1943 była żołnierzem Armii Krajowej. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim jako łączniczka i sanitariuszka; została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Po upadku powstania wywieziona na roboty do Niemiec, powróciła jeszcze w czasie działań wojennych do Warszawy. Od kwietnia 1945 do stycznia 1946 pracowała jako urzędniczka w Starostwie Grodzkim Śródmiejsko-Warszawskim. Równocześnie jesienią 1945 rozpoczęła na Uniwersytecie Warszawskim (UW) studia polonistyczne; równolegle studiowała romanistykę. W maju 1947 została aresztowana i wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego skazana na trzy lata więzienia; przebywała w więzieniu na Mokotowie w Warszawie oraz w Fordonie. Po wyjściu na wolność w lipcu 1950, podjęła we wrześniu przerwane studia polonistyczne na UW; w 1952 uzyskała magisterium. Równocześnie w 1951 została zatrudniona w Instytucie Badań Literackich (IBL), początkowo na pracach zleconych przy gromadzeniu materiałów do Bibliografii zawartości literackiej czasopism XIX i XX wieku (do 1939), od listopada 1952 na etacie referenta w dziale administracyjnym, następnie od 1953 na etacie pracownika naukowego w Dziale Historii Języka Artystycznego, później w Pracowni Historii Literatury XVII wieku: w 1953-55 jako asystent, 1955-56 starszy asystent, 1956-62 adiunkt. Od listopada 1957 do grudnia 1958 należała do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Po zdaniu w 1962 specjalistycznego egzaminu pracowała na etacie starszego dokumentalisty dyplomowanego. W 1967 doktoryzowała się w IBL PAN na podstawie rozprawy pt. V. Fabriciusa «Disquisitio de formis styli variis» (1619) wobec XVI i XVII-wiecznych sporów o style prozy (promotor docent doktor habilitowany Czesław Hernas). W 1975 habilitowała się w IBL na podstawie rozprawy pt. Język – naród – kultura. Antecedencje i motywy renesansowej myśli o języku i w 1977 otrzymała tytuł docenta. W 1981 została kierownikiem Pracowni Historii Literatury Renesansu i Baroku, którą prowadziła do 1993. Pełniła funkcję sekretarza zespołu redakcyjnego edycji Dzieł wszystkich Jana Kochanowskiego. Od 1985 wchodziła w skład Rady Naukowej IBL Polskiej Akademii Nauk. W 1986 otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego. Była członkiem stowarzyszeń International History for the History of Rhetoric w Zurychu (od 1988), Accademia Adamo Mickiewicz w Bolonii (od 1989), Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego (od 1990), Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1992), Stowarzyszenia im. Stanisława ze Skarbimierza (od 1993). Od 1992 pełniła funkcję redaktora naczelnego pisma „Nike (Biuletyn Środowiska Fordonianek)”. W 1994 przeszła na emeryturę. W 1995 otrzymała nagrodę im. J. Górskiego, przyznawaną przez Towarzystwo Miłośników Historii. Była autorką wystawy pt. Więźniowie polityczni w PRL w latach 1944-1956, otwartej w grudniu 1996 w Muzeum Niepodległości w Warszawie. W 2004 otrzymała przyznany przez Instytut Pamięci Narodowej honorowy tytuł Kustosza Pamięci Narodowej za wybitne zasługi w upamiętnianiu polskiej historii lat 1939-1989. Odznaczona m.in. Medalem za Warszawę 1939-1945 (1964), Krzyżem Armii Krajowej (Londyn, 1985), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1987), Krzyżem Więźnia Politycznego 1939-1956 (1996). Zmarła 15 stycznia 2018 w Warszawie.