Urodzony 5 grudnia 1910 w Pogranicznej (Mandżuria), gdzie po upadku powstania styczniowego został zesłany jego dziadek, a następnie osiedliła się rodzina; syn Antoniego Ostańkowicza, oficera, i Wandy z Truskolawskich. Po przyjeździe do Polski uczył się w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Kaliszu, następnie ukończył Korpus Kadetów w Chełmnie i Oficerską Szkołę Piechoty. W tym okresie redagował w Komorowie gazetkę „Rzeczpospolita Chorążacka”. Debiutował w 1925 wierszem opublikowanym na łamach kaliskiego pisemka „Świt”. Od 1928 był członkiem redakcji czasopisma „Auto i Turystyka”; drukował tu także swoje utwory (opowiadanie pt. Kapuśniak pani Anki otrzymało w tymże roku II nagrodę w konkursie młodych). Studiował dziennikarstwo w Wyższej Szkole Dziennikarstwa w Warszawie i w Institut pour Journalistes w Brukseli. Po studiach pracował jako reporter i publicysta w redakcjach Domu Prasy w Warszawie. Równocześnie zajmował się szermierką i w 1937-39 wyjeżdżał za granicę jako reprezentant szermierczej drużyny Polski. We wrześniu 1939, po wybuchu II wojny światowej dowodził kompanią Brygady Robotniczej Obrony Warszawy (BROW) i współpracował z wydawaną przez nią „Gazetą Oblężniczą” (pod pseudonimem: Ost, Sław). Po zajęciu Warszawy założył konspiracyjną grupę Związku Walki Zbrojnej BROW i redagował wydawany przez nią biuletyn. Aresztowany w maju 1940 wraz z całym zespołem gazety, był więziony na Pawiaku i w alei Szucha. Następnie przebywał w obozach koncentracyjnych kolejno w Oświęcimiu (styczeń 1941-marzec 1942), Birkenau (do marca 1943), Buchenwaldzie (do października 1944), Holzen-Hecht (do marca 1945), Bergen-Belsen (do kwietnia 1945). Uczestniczył aktywnie w obozowym ruchu oporu i życiu kulturalnym. Pisał w tym okresie wiersze (krążyły wśród więźniów), był kierownikiem literacko-artystycznym polskiej sekcji Teatru Międzynarodowego w Buchenwaldzie. Po wyzwoleniu obozu w Bergen-Belsen założył „Biuletyn Belsen”. Należał do Polskiego Komitetu Obozowego; był kierownikiem Sekcji Dziennikarsko-Prasowej. Po zakończeniu wojny przebywał w Belgii i redagował „Polaka w Belgii”. Kontynuował twórczość literacką, pisząc opowiadania oparte na obozowych przeżyciach. Zawarł związek małżeński z Krystyną Madeyską, wówczas oficerem angielskim. W 1947 wrócił do Polski i zamieszkał we Wrocławiu. Pracował jako nauczyciel szermierki oraz jako dziennikarz. Artykuły, wspomnienia, reportaże i recenzje drukował m.in. na łamach czasopism „Słowo Polskie” (od 1946; w 1947-54 członek kolegium redakcyjnego), „Zwierciadło” (1946, 1948-50), „Dziś i Jutro” (1955-56), „Nowe Sygnały” (1956-57; członek kolegium redakcyjnego) „Odra” (1958-60, 1963, 1969; w 1956-60 członek kolegium redakcyjnego). W 1947 został członkiem kandydatem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich [ZLP]); w 1954 skreślony z listy, w 1956 został przywrócony w prawach członka kandydata ZLP. Działał aktywnie w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych (dwukrotnie w 1939), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Partyzanckim, odznaką „Budowniczy Wrocławia” (1964), oraz medalami belgijskimi „Respistante” i Protecteut des Prisoni res Politiques. Zmarł 31 grudnia 1982 we Wrocławiu.