Urodzony 6 lutego 1902 w Kłobucku pod Częstochową w rodzinie nauczycielskiej; syn Michała Sebyły i Henryki z Radłowskich. Po śmierci matki w 1905 i powtórnym małżeństwie ojca, przeniósł się z rodziną do Będzina. W tym okresie zaczął pisać utwory poetyckie; około 1910 powstał jego pierwszy wiersz satyryczny pt. Przygody po pensji (rękopis w Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza w Warszawie). Pod kierunkiem ojca zdobywał umiejętności malarskie i muzyczne (w zakresie gry na skrzypcach). Początkowo uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum realnego w Sosnowcu, a po wybuchu I wojny światowej i wkroczeniu armii niemieckiej na te tereny, kontynuował naukę od września 1915 w nowo otwartej polskiej Wyższej Szkole Realnej (WSR) w Sosnowcu-Sielcu. Nadal uprawiał twórczość poetycką (częściowo niezachowana). W 1920 wziął udział w drugim powstaniu śląskim. W 1921 zdał maturę w WSR i rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Po roku przeniósł się na Uniwersytet Warszawski (UW), gdzie z przerwami studiował do 1932 polonistykę; studiów nie ukończył. W 1924 był członkiem grupy literackiej Złocień, a w 1925 Koła Literackiego studentów UW. W 1925-27 i od 1929 zarobkował jako urzędnik Pocztowej Kasy Oszczędności. Debiutował w 1927 wierszem pt. Beethoven, opublikowanym na łamach czasopisma „Bluszcz” (nr 15). W tymże roku przystąpił do ugrupowania młodych poetów skupionych wokół czasopisma literackiego „Kwadryga”, od którego ugrupowanie przejęło nazwę Kwadryga. W 1927-28 odbywał służbę wojskową połączoną z ukończeniem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Krakowie, a później w Katowicach, po czym powrócił do Warszawy. W 1928 zawarł związek małżeński z Sabiną Krawczyńską, później prozaiczką i autorką wspomnień. W 1929-31 pełnił funkcję redaktora miesięcznika „Kwadryga”, był także jego wydawcą; drukował tu liczne wiersze i artykuły, pisał też w 1931 recenzje w dziale Na rynku poetyckim. W 1931 otrzymał stypendium Funduszu Kultury Narodowej i wyjechał do Włoch i Francji. W 1932 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich. W 1932-33 współpracował z dwutygodnikiem „Zet”, a w 1933-37 z tygodnikiem „Pion”, w którym publikował wiersze i w 1933-35 recenzje literackie (podpisany m.in. Ws.). W 1933 wchodził w skład komitetu redakcyjnego dwutygodnika „Znak”. W tymże roku objął w Warszawie stanowisko sekretarza Instytutu Popierania Twórczości Literackiej. W 1935-39 prowadził w Polskim Radiu audycję pt. Kwadrans poetycki, w której omawiał nowe tomiki poetyckie. Równocześnie nadal malował oraz pobierał prywatne lekcje gry na skrzypcach u Bogdana Łosakiewicza; był też autorem kompozycji muzycznych (niezachowane). W 1938 został odznaczony Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. W maju 1939 jako oficer rezerwy odbył ćwiczenia wojskowe w Pułtusku, a w sierpniu tego roku został powołany jako podporucznik rezerwy do zgrupowanego we wschodniej części kraju 133. Pułku Piechoty. Po wkroczeniu 17 września Armii Czerwonej na te tereny dostał się do niewoli i przebywał w obozie internowanych w Starobielsku; zamordowany wiosną 1940 przez Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych (NKWD) w Piatichatkach pod Charkowem.
W 1972-76 działała Grupa Literacka im. W. Sebyły, skupiająca wokół siebie poetów ziemi częstochowskiej i kłobuckiej.