Urodzony w 1894 w powiecie borysowskim nad Berezyną (obecnie Białoruś); syn Bolesława Leczyckiego, buchaltera, i Antoniny z Chmielińskich. Do gimnazjum uczęszczał w Mińsku, gdzie brał udział w pracach Organizacji Młodzieży Narodowej oraz miał kontakty z Polską Organizacją Wojskową. Debiutował w 1918 jako prozaik zbiorem nowel pt. Pierwsze utwory. W 1919 rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W tymże roku został zatrudniony jako dziennikarz w wydziale prasowym Komisariatu Generalnego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich. Współpracował z „Gazetą Warszawską”, prowadził ożywioną działalność literacką i społeczną wśród młodzieży akademickiej. Był prezesem uniwersyteckiego Koła Nowości Literackich; w 1919-20 redagował pisemko „Przyszłość”; w 1920 należał do komitetu redakcyjnego czasopisma „Hipogryf”. Kontuzja nabyta w dzieciństwie (zmiażdżenie stopy) uniemożliwiła mu zaciągnięcie się w 1919 do wojska. W 1920 brał udział w walkach pod Wilnem. Następnie przez Grodno i Kuźnicę dotarł do obozu zbornego w Rembertowie. W 1921 powrócił do Wilna i kontynuował przerwane studia. W 1922 był inicjatorem założenia i, obok Aleksandra Marcinowskiego, głównym redaktorem (do 1924) pisma „Alma Mater. Jednodniówka Dnia Akademika”, które dało początek późniejszemu akademickiemu rocznikowi „Alma Mater Vilnensis”. W 1922-32 był stałym współpracownikiem wileńskiego „Słowa” (z jego inicjatywy powstał dodatek do tego pisma pt. „Głos Polaków Zakordonowych”, na jego łamach zamieszczał reportaże i artykuły o tematyce społecznej, recenzje utworów literackich (podpisywane m.in.: K.L., K. Lecz., Munio). Związany z endecją, występował z koncepcją współdziałania obozu narodowego z Józefem Piłsudskim, za co został wykluczony ze Związku Ludowo-Narodowego. W 1924 redagował z Władysławem Arcimowiczem czasopismo „Hejnał” wydawane w Święcianach. W tymże roku, po ukończeniu studiów prawniczych, wyjechał do Francji i pracował w Pont-à-Mousson w Alzacji, jako nauczyciel polskiej szkoły i opiekun przesiedlonych z Westfalii polskich górników. Po powrocie do kraju w 1927, uczył języka polskiego i literatury w szkołach średnich w Wilnie. Następnie przez pewien czas przebywał na Łotwie, gdzie redagował wychodzące w Dyneburgu polonijne pismo „Dzwon” i pracował wśród tamtejszej Polonii; w 1928 nadsyłał reportaże z Łotwy do wileńskiego „Słowa”. W 1932-35 redagował czasopismo „Włóczęga” (organ Klubu Włóczęgów w Wilnie). Prozę i artykuły zamieszczał m.in. w „Gazecie Polskiej” (1932-39; podpisywane też: K.L., (lecz.)) i w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym” (1932-39, z przerwami). W 1935-36 odbył podróż do krajów Ameryki Południowej, w czasie której m.in. redagował jedno z pism polskich w Argentynie, nadsyłał liczne reportaże do „Gazety Polskiej” (m.in. cykle Z włóczęgi po Argentynie, Z włóczęgi za oceanem). Po wybuchu II wojny światowej, w okresie Republiki Litewskiej przebywał nadal w Wilnie, przez kilka miesięcy zarabiał na życie sprzedażą gazet. Kontynuował twórczość literacką i publicystyczną, zamieszczając artykuły i felietony w „Kurierze Wileńskim” (od listopada 1939 do czerwca 1940; podpisywane też: K. Lecz., lcz, lecz, Lk). Po włączeniu Litwy do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich pracował jako nocny stróż. 14 czerwca 1941 został wywieziony do obozu pracy przymusowej prawdopodobnie Siewurałłag na północnym Uralu (w pobliżu Sośwy w okręgu swierdłowskim), gdzie 5 października 1941 zmarł.