BOBER Jerzy

Urodzony 13 stycznia 1920 w Zakopanem; syn Romana Bobera, oficera, i Eugenii z domu Malarz. Do szkół uczęszczał w Krakowie. Debiutował w 1937 prozą poetycką pt. Przekwitanie opublikowaną w piśmie „Nasz Wyraz” (nr 11). W 1938 zdał maturę w IV Gimnazjum im. H. Sienkiewicza i w tymże roku rozpoczął studia w zakresie filologii polskiej i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Krakowie, pracował jako księgowy w Centralnym Biurze Rachunkowości Rolnej i w Powierniczym Zarządzie Nieruchomości. Jednocześnie kontynuował studia na tajnym UJ. Po wyzwoleniu, w styczniu 1945 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich i od maja 1945 był kierownikiem biura Zarządu Oddziału Krakowskiego ZZLP. W 1948 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od jesieni 1950 do maja 1951 był kierownikiem działu dramatycznego Wojewódzkiego Domu Kultury Związków Zawodowych w Krakowie, następnie – do lutego 1953 – kierownikiem działu kulturalnego i dodatku literacko-naukowego „Echa Tygodnia” w „Gazecie Krakowskiej”; z pismem tym współpracował stale od 1949, publikując głównie recenzje teatralne a także artykuły, felietony i reportaże. Następnie objął stanowisko kierownika artystycznego Krakowskiego Oddziału Terenowego „Artos”. Od 1959 pracował etatowo w „Gazecie Krakowskiej” jako kierownik „Magazynu Sobotnio-Niedzielnego” i krytyk teatralny. W 1983 został sekretarzem Zarządu Oddziału nowego Związku Literatów Polskich w Krakowie. Za osiągnięcia w krytyce teatralnej i popularyzacji teatru otrzymał w 1986 nagrodę literacką m. Krakowa. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim (1979) i Krzyżem Oficerskim (1988) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 12 listopada 1990 w Krakowie.