BIŃCZAK Józef

Urodzony 1 kwietnia 1912 w Zawadzie (powiat opatowski) w rodzinie chłopskiej; syn Wojciecha Bińczaka i Julianny z domu Sadaj. Był samoukiem, przygotowywał się do matury według programu seminariów nauczycielskich, ale ostatecznie egzaminu nie składał. Od 1928 działał w Związku Młodzieży Wiejskiej (ZMW), a w 1931 wstąpił do Stronnictwa Ludowego (SL). Debiutował w 1931 utworem Głosy wsi, opublikowanym w „Zielonym Sztandarze” (nr 4); za właściwy debiut uważał wiersz Z okna ogłoszony w 1934 w tygodniku „Wici” (nr 19; pod pseudonimem Bolesław Słowiański). Z pismem tym współpracował następnie do 1939 (podpisując utwory również pseudonimem Jot-Bey). W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Zawadzie; należał do Batalionów Chłopskich i był członkiem SL-Roch. Redagował konspiracyjne pismo obejmujące teren powiatu opatowskiego, częściowo iłżeckiego i sandomierskiego, o zmieniających się tytułach: „Żagiew” (1941-42), „Sygnał” (1942) i „Chłopski Sygnał” (grudzień 1942-maj 1944). W lipcu 1943 został ranny. Po zakończeniu wojny przebywał początkowo w Kielcach i był w 1945-46 członkiem Zarządu Wojewódzkiego ZMW. W 1946-47 współpracował z pismem „Wici” (m.in. pod pseudonimem Bolesław Słowiański). W 1949 przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął pracę w Komisji Historycznej Stronnictwa Ludowego (potem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego — ZSL), jako archiwista i bibliotekarz. W 1956-69 był redaktorem Ludowej Spółdzielni Wydawniczej. Kontynuując twórczość literacką publikował wiersze i artykuły, m.in. w czasopismach „Zielony Sztandar” (1955-66) i „Tygodnik Kulturalny” (1962-68). W 1977 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP), w 1989 wiceprezesem zarządu Koła Literatów ZSL przy ZLP. Odznaczony Krzyżem Partyzanckim (1948), Złotym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959). Zmarł 6 sierpnia 1997.