BIEŃKOWSKI Zbigniew

Urodzony 31 sierpnia 1913 w Warszawie; syn Grzegorza Bieńkowskiego, z zawodu krawca, i Emilii z Bzowskich. Po ukończeniu w 1931 Gimnazjum Księży Marianów w Warszawie, studiował prawo i filologię romańską na Uniwersytecie Warszawskim oraz w Instytucie Francuskim w Warszawie. W 1932-35 był członkiem Legionu Młodych. Debiutował w 1936 wierszami Nad rzeką i Wtedy opublikowanymi w piśmie „Okolica Poetów” (nr 9). Wiersze i przekłady z francuskiego drukował m.in. w pismach: „Okolica Poetów” (1936-38), „Kamena” (1937-39), „Kurier Poranny” (1937-38), „Nasz Wyraz” (1937-39), „Pion” (1937-38). W 1938-39 przebywał na stypendium naukowym w Paryżu. Odwiedził wówczas także Włochy i Jugosławię. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie. Uczestniczył w działalności konspiracyjnej, należał do Armii Krajowej, pracował w Delegaturze Rządu Rzeczpospolitej Polskiej na Kraj. W 1942 poślubił Eugenię Zgorzelską, późniejszą romanistkę (rozwiedzeni). Brał udział w powstaniu warszawskim. Po wyzwoleniu pracował od jesieni 1944 w lubelskim dzienniku „Rzeczpospolita”, nawiązał także, trwającą do 1950, współpracę z tygodnikiem „Odrodzenie” (w 1945-46 sekretarz redakcji). Od 1945 był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (potem Związku Literatów Polskich — ZLP). W 1947-48 współpracował z „Nowinami Literackimi”. Około 1948 zawarł związek małżeński z Wierą Anisimow, późniejszą tłumaczką literatury francuskiej (rozwiedzeni). W 1948-49 przebywał w Paryżu, gdzie był redaktorem czasopisma „Polska i Świat”. Przez pewien czas był również wicedyrektorem Muzeum Polskiego w Rapperswilu (Szwajcaria). Po powrocie z Francji zamieszkał w Warszawie. W 1950-55 pełnił funkcję sekretarza redakcji miesięcznika „Twórczość”. Z pismem tym współpracował także w latach następnych jako recenzent (często pod kryptonimem: zb, a w 1974-77 także pod pseudonimem Gracja Traczyk), poeta i tłumacz, a w 1971-73 autor cyklu Notatnik amerykański, kierując jednocześnie (do przejścia na emeryturę w 1978) działem poezji. Publikował również w innych pismach literackich m.in. w „Kulturze” (1971-74 cykl Poezja i niepoezja kontynuowany w 1975 w tygodniku „Kierunki”) oraz w „Poezji” (tu m.in. w 1973 cykl Słowo w słowo). W 1960-75 należał do Polskiego PEN Clubu (w 1966-72 członek Zarządu). W 1963 ożenił się z Małgorzatą Hillar, poetką. W 1964 otrzymał nagrodę Polskiego PEN Clubu za przekłady z literatury francuskiej. W związku ze swym zainteresowaniem dla malarstwa holenderskiego odbył kilka podróży po Europie (Belgia, Holandia, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich). W 1967-68 i 1977 był na stypendium International Writing Program przy uniwersytecie w Iowa City. Był związany z Adrianą Szymańską, poetką. W 1976-79 pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru Muzycznego w Słupsku. W 1977-79 był także prezesem Oddziału Słupskiego ZLP. Współpracował z Polskim Radiem, m.in. jako autor felietonów o literaturze (1980/81); za osiągnięcia w popularyzacji poezji otrzymał w 1981 nagrodę I stopnia w dziale radia Komitetu do Spraw Radia i Telewizji. W tymże roku został wyróżniony nagrodą „Literatury na Świecie” za r. 1980. Od 1987 do 1990 współpracował z „Tygodnikiem Kulturalnym”, publikując liczne artykuły, recenzje oraz cykl felietonów pt. Poezja, niepoezja. W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1990 nawiązał stałą współpracę z „Nowymi Książkami” (tu m.in. od 1992 cykl pt. Dygresje). Publikował recenzje nadal w „Nowych Książkach” (tu do 1993 cykl felietonów Dygresje), nadto m.in. w „Wokandzie” (tu w 1990-91 m.in. cykl pt. to życie to lubię) i „Tygodniku Literackim” (w 1991 cykl pt. Mieszaniny). W 1992 otrzymał Srebrnego Asa, nagrodę przyznawaną przez organizację polskich biznesmenów Polish Promotion Corporation Ltd. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971). Zmarł 23 lutego 1994 w Warszawie; pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.