BIEŃKOWSKA Danuta Irena

Urodzona 7 grudnia 1927 w Toruniu; córka Władysława Czecha, podoficera Wojska Polskiego, i Marii z Kłoczkowskich; siostrzenica Wandy Dynowskiej, poetki i tłumaczki. Po wybuchu II wojny światowej i włączeniu ziem wschodnich do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) przebywała z matką i bratem we Lwowie, skąd w lipcu 1940 została wywieziona do Republiki Komi, a później do Uzbekistanu. W 1942 wraz z Armią Polską opuściła ZSRR i przebywała w polskich obozach uchodźców w Persji i Indiach, gdzie uczęszczała do szkoły. Po wojnie osiadła w 1946 w Anglii i podjęła studia na University of London w 1952 uzyskała stopień Bachelor of Arts (BA) z zakresu literatury rosyjskiej i angielskiej. W 1951 zawarła związek małżeński z Jerzym Bieńkowskim. Debiutowała w 1951 wierszem Modlitwa ogłoszonym na łamach paryskiej „Kultury” (nr 11); w piśmie tym publikowała następnie liczne wiersze i utwory prozą (1953-54, a zwłaszcza 1961-71). W 1952-54 pracowała jako specjalista rusycysta w National Central Library w Londynie. W 1955 przeniosła się do Kanady, gdzie kontynuowała studia na uniwersytecie w Toronto i w 1958 uzyskała stopień Master of Arts w zakresie studiów slawistycznych na podstawie pracy pt. The poetics of Alexander Blok. Równocześnie studiowała na University of London, aby uzyskać stopień BA w zakresie literatury polskiej. Następnie krótko pracowała w Catholic Children's Aid Society w Toronto. W 1960 uzyskała dwuletnie stypendium Fundacji Forda na na pracę doktorską z zakresu literatury polskiej w School of Slavonic Studies na University of London. W 1962 rozpoczęła pracę jako part-time lecturer na wydziale studiów slawistycznych Uniwersytetu w Toronto, w 1964 zaś otrzymała tam stanowisko wykładowcy. W tym czasie współpracowała z wydawanym w Londynie miesięcznikiem „Kontynenty-Nowy Merkuriusz” (1962-1964), ogłaszając liczne wiersze i recenzje literackie. W 1965 uzyskała doktorat na podstawie pracy pt. An analytical study of the early literary work of Stefan Żeromski, its cultural background and its critical reception in Poland, pisanej pod kierunkiem prof. Jerzego Pietrkiewicza. Równocześnie rozwijała nadal własną twórczość literacką, publikując utwory na łamach „Wiadomości” (Londyn 1965-68, 1971). W 1966 uzyskała tytuł assistant profesorship i prowadziła na Uniwersytecie w Toronto wykłady z literatury polskiej. Zorganizowała też wówczas cykl komparatystycznych wykładów o folklorze słowiańskim. Publikowała nadal utwory prozatorskie i wiersze w „Oficynie Poetów” (Londyn 1967, 1970) oraz w „Związkowcu” (Toronto 1969, 1971-73). Aktywnie działała wśród Polonii Kanadyjskiej m.in. jako przewodnicząca Committee for the Introduction of Polish into Secondary Schools w 1970-73. Współpracowała też z Polish Canadian Congress oraz fundacją The Adam Mickiewicz Memorial Scholarship, działającą na rzecz utworzenia na uniwersytecie w Toronto stałego stypendium dla najlepszych studentów w dziedzinie studiów slawistycznych. Była członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Kanadyjsko-Polskiego Instytutu Badawczego. W 1974 uzyskała tytuł associate professorship. W pierwszych dniach lipca 1974 brała udział w odbywającej się w Helsinkach międzynarodowej konferencji poświęconej zagadnieniom folklorystycznym. W drodze powrotnej do Kanady, zwiedzając Bergen (Norwegia) zginęła 9 lipca 1974 w katastrofie kolejki linowej. Zwłoki zostały spopielone, a prochy złożone 20 sierpnia 1974 w grobowcu rodzinnym w Legionowie pod Warszawą.