BIELSKI Konrad

Urodzony 11 stycznia 1902 w Piatydniach na Ukrainie w rodzinie inteligenckiej; syn Tadeusza Bielskiego, i Bronisławy z Iżyckich. Dzieciństwo spędził w Żytomierzu. W 1919 przyjechał wraz z rodzicami do Polski. Zamieszkał w Lublinie i tam rozpoczął naukę w Gimnazjum im. S. Staszica. Debiutował w 1920 fragmentem poematu pt. Rejtan ogłoszonym w międzyszkolnym piśmie „Młodzież” (nr 1); był członkiem komitetu redakcyjnego tegoż pisma. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920; walczył jako ochotnik w 18 Pułku Artylerii Polowej. W 1921 zdał maturę i podjął studia na Wydziale Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W tym samym roku nawiązał współpracę ze studenckim pismem „Lucifer”. W 1923-25 należał do grona redakcyjnego pisma literacko-artystycznego „Reflektor”, a w 1924-25 pełnił funkcję jego redaktora. Do 1927 był członkiem grupy poetyckiej skupionej przy tym piśmie. Wiersze i prozę publikował nadto m.in. w „Przeglądzie Lubelsko-Kresowym” (także członek redakcji) i „Nowym Życiu” (tu pod pseudonimami: Wacław Ziemic i Tomasz Ptak). W 1925 prowadził dział sportowy w „Expressie Lubelskim” oraz redagował tygodnik „Sztandar Ludowy”. W tymże roku ukończył studia otrzymując dyplom Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Początkowo pracował jako nauczyciel łaciny w prywatnych gimnazjach. Równocześnie rozpoczął w 1926 aplikację sądową, a następnie adwokacką. W 1927 należał do Komisji Teatralnej Rady Miejskiej Lublina. Ożenił się z Teresą Widaver (Wirską), aktorką. W 1931 przeniósł się do Krasnegostawu, gdzie prowadził kancelarię adwokacką. W 1932 został członkiem powstałego w Lublinie Związku Literatów. Wiersze i prozę ogłaszał m.in. w pismach: „Zet” (1932-33) i „Kamena” (1933-34/35, 1938). Podczas okupacji niemieckiej przebywał w Lublinie i Kraśniku. Po wycofaniu się w 1944 wojsk niemieckich powrócił do Lublina. Kontynuował pracę adwokacką, był w 1955-58 dziekanem Rady Adwokackiej, a następnie do 1964 członkiem jej Rady Naczelnej. Zajmował się nadal twórczością literacką i działalnością społeczną. W 1952 został członkiem Związku Literatów Polskich, pełnił funkcję prezesa Oddziału Lubelskiego (1954-64). Współpracował z pismem „Kamena”, należał do jego kolegium redakcyjnego, od 1963 prowadził dział poezji. Pracował społecznie m.in. jako przewodniczący Komisji Kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Lublinie i Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W 1956 należał do grona założycieli Lubelskiej Spółdzielni Wydawniczej (LSW), pełnił obowiązki przewodniczącego Rady Wydawniczej. Po upaństwowieniu LSW został członkiem Rady Wydawniczej Wydawnictwa Lubelskiego. Otrzymał trzykrotnie nagrodę literacką WRN w Lublinie: w 1951 za przekłady dramatów radzieckich wraz z grupą tłumaczy podpisujących się Załoga nr 1 oraz w 1963 i 1967 za całokształt działalności literackiej. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959), odznaką Zasłużony dla Lubelszczyzny. Zmarł 25 czerwca 1970 w Lublinie; pochowany tamże na cmentarzu przy ulicy Lipowej.