BIELATOWICZ Jan

Urodzony 16 listopada 1913 w Nisku; syn Mariana Bielatowicza, lekarza, i Zofii z Chodzińskich. Uczęszczał do I Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie. W tym czasie podjął pierwsze próby literackie; w 1930 debiutował wierszem Pieśń młodzieży zamieszczonym w piśmie „Nasze Życie” (nr 1). W 1931 był współzałożycielem i redaktorem pisma młodzieży tarnowskiej „Czyn”. Po zdaniu matury w 1931 rozpoczął studia wyższe w zakresie filologii polskiej i prehistorii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Był działaczem Młodzieży Wszechpolskiej i prezesem Koła Polonistów. Rozwijał twórczość literacką i publicystyczną, publikując artykuły na łamach „Czynu” (od 1933), „Głosu Podhala” (1932-34), poznańskiego miesięcznika akademickiego „Głos” (od 1933-38 był członkiem redakcji tego pisma) i tygodnika „Wielka Polska” (1934-36). Po uzyskaniu magisterium w 1937 pracował jako dziennikarz. Ogłaszał m. in. artykuły w „Głosie Narodu”, „Orędowniku”, „Prosto z mostu”. W 1939 ożenił się z Ireną Drożdżówną, polonistką. Służył w wojsku (jako podchorąży) w 5 Pułku Strzelców Podhalańskich. Brał udział w kampanii wrześniowej po czym przedostał się na Węgry. Internowany w obozie Kisbodak, następnie był więziony w cytadeli budapeszteńskiej i w obozie karnym Komarom. W 1940 przez Jugosławię i Turcję dotarł do oddziałów polskich formujących się na Bliskim Wschodzie i został przydzielony do 3 Batalionu Brygady Strzelców Karpackich. Brał udział w kampanii libijskiej i w walkach o Tobruk. Reportaże, wiersze i artykuły ogłaszał w tym czasie w pismach „Przy Kierownicy w Tobruku” (1941), „Gazecie Polskiej” (Jerozolima, od 1941), „Orle Białym” (od 1942). W kwietniu 1942 został odkomenderowany na I Kurs Szkół Podchorążych Rezerwy na Środkowym Wschodzie, a wkrótce potem czasowo zwolniony z wojska (od grudnia 1942 do sierpnia 1943) dla podjęcia pracy w redakcji dziennika „Kurier Polski w Bagdadzie”, organu Centrum Informacji Na Wschodzie . Po powrocie do 3 Batalionu brał udział w kampanii włoskiej. Walczył pod Monte Cassino i został odznaczony Krzyżem Walecznych. Kontynuował twórczość literacką i publicystyczną, współpracując z „Orłem Białym” i „Dziennikiem Żołnierza APW” (Armii Polskiej na Wschodzie). Redagował „Bibliotekę Orła Białego ” (1944-46). We wrześniu 1946 przybył do Anglii i po dwuletnim pobycie w polskich obozach żołnierskich Freckenham i Chippenham oraz zdemobilizowaniu zamieszkał w Londynie. Podjął pracę w Katolickim Ośrodku Wydawniczym Veritas . Od 1949 był kolejno naczelnym redaktorem katolickich tygodników: „Gazeta Niedzielna” (do 1951), „Życie” (1951 do sierpnia 1955) oraz miesięcznika „Droga” (1954-56). Na łamach tych pism a także „Dziennika Polskiego” i „Dziennika Żołnierza”, „Tygodnika Polskiego”, oraz „Wiadomości” publikował wiele artykułów i felietonów (m. in. w „Życiu” cykl Po łepkach podpisany też Krakus i Jan Baptysta). W 1955 otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie dla krytyka literackiego. Od marca 1955 pracował w wydawnictwie Veritas , w którym redagował serię Biblioteka Polska. Opracowywał recenzje książek krajowych i emigracyjnych dla Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Monachium. Należał do Stronnictwa Narodowego i w 1963 został wybrany członkiem Rady Jedności Narodowej w Londynie. Ciężko chory, od 1959 częściowo sparaliżowany, zmarł 27 listopada 1965 w Londynie; pochowany tamże na Cmentarzu South Ealing.