BIAŁKOWSKI Grzegorz

Urodzony 8 grudnia 1932 w Warszawie w rodzinie urzędniczej; syn Aleksandra Białkowskiego i Jadwigi z Czopowiczów. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie i uczył się na tajnych kompletach. Po wojnie kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Od 1950 studiował na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego (UW); w 1955 uzyskał magisterium. W 1952 ożenił się z Barbarą Palusińską, polonistką. Od 1953 był kolejno asystentem, aspirantem, a w 1957-60 starszym asystentem na UW. Tutaj uzyskał w 1959 stopień doktora nauk matematyczno-fizycznych. W 1958-61 pracował w Instytucie Fizyki Polskiej Akademii Nauk, a w 1960-64 jako adiunkt na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii UW. W 1962 opublikował pierwsze utwory poetyckie pt. Gdzie byłem, Nas trzech, Ulica Chmielna i Żadnym oczom na łamach „Współczesności” (nr 3). W latach następnych uprawiał twórczość poetycką obok działalności naukowej w zakresie fizyki. W 1964 habilitował się na UW i uzyskał stanowisko docenta. W 1965 został zastępcą dyrektora Instytutu Fizyki Teoretycznej. W 1965-67 był też kierownikiem Zakładu Fizyki Teoretycznej Wysokich Energii w Instytucie Fizyki Teoretycznej UW. W 1966 otrzymał tytuł profesora. Od 1970 był członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1972 zawarł związek małżeński z Heleną Piotrowską, z zawodu fizykiem. W 1980 był współzałożycielem, a następnie prezesem Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk (zdelegalizowanego w 1982 w stanie wojennym). Od 1984 był rektorem UW. Należał do Polskiego Towarzystwa Fizycznego, Stowarzyszenia Polska — Stany Zjednoczone Ameryki im. I. Paderewskiego oraz był członkiem zarządu Fundacji im. Stefana Batorego i Stefan Batory Trust w Oxfordzie. Wiersze i artykuły na tematy literackie ogłaszał też w „Radarze” (1986-87) oraz „Przeglądzie Humanistycznym” (1987). W 1987 wszedł w skład Rady Konsultacyjnej powołanej przez przewodniczącego Rady Państwa gen. W. Jaruzelskiego. Publikował w tym czasie wiersze i artykuły w „Tygodniku Kulturalnym” (1987-89), „Więzi” (1988), „Przeglądzie Katolickim” (1989), „Tygodniku Powszechnym” (1989), „Kulturze Niezależnej” (1989) oraz w miesięczniku „Res Publica” (1989; także członek Rady Redakcyjnej). W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako przedstawiciel opozycji demokratycznej. Zgłoszony przez Komitet Obywatelski Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” został w 1989 wybrany na senatora jako elekt ziemi piotrkowskiej. W tym samym roku otrzymał doroczną nagrodę Funduszu Literatury. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski V klasy. Zmarł na atak serca 29 czerwca 1989 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim.