BEYLIN Gustaw

Urodzony 29 września 1889 w Warszawie; syn Stanisława Beylina, właściciela suszarni chmielu, i Florentyny z Horwitzów; brat Karoliny Beylin, powieściopisarki i tłumaczki. Uczył się w rosyjskim gimnazjum rządowym, a od 1905 (po strajku szkolnym, w którym brał udział) w Polskiej Szkole Zrzeszenia Nauczycieli. W 1907 został aresztowany przez władze carskie za przynależność do socjalistycznych kółek młodzieżowych i uwięziony w Cytadeli Warszawskiej, a następnie zesłany do Wołogdy. Po odbyciu wyroku wyjechał na studia do Lozanny, skąd przeniósł się do Paryża i studiował prawo na Sorbonie (w 1914 nostryfikował dyplom w Charkowie). Debiutował w 1910 artykułem pt. «Róża» Józefa Katerli opublikowanym w tygodniku „Społeczeństwo” (nr 2; podpisany Gustaw Been); w piśmie tym ogłosił ponadto w 1910 kilka innych artykułów. W 1913-15 współpracował z tygodnikiem „Widnokrąg”. Był członkiem (1915) Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1920 służył w Wojsku Polskim w stopniu porucznika. W latach następnych mieszkał w Warszawie. W 1929 ożenił się z Zofią Aleksandrą Jasińską. Jako adwokat specjalizował się w prawie autorskim: był członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Ochrony Prawa Autorskiego, delegatem na międzynarodowe zjazdy praw autorskich i jednym z twórców ustawy autorskiej. Pełnił obowiązki radcy prawego Związku Artystów Scen Polskich, należał do Związku Autorów Dramatycznych (doradca oraz członek Prezydium), występował jako obrońca w licznych procesach literackich. Równocześnie kontynuował twórczość literacką, pisząc i tłumacząc utwory dramatyczne. Po wybuchu wojny w 1939 wyjechał z Warszawy do Lwowa, gdzie był czynny w komitecie pomocy dla uchodźców. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, francuską oraz włoską Legią Honorową a także odznaczeniami estońskimi. Chory na ciężkie zapalenie stawów zmarł 31 marca 1940 we Lwowie.