BERNACKI Ludwik

Urodzony 12 czerwca 1882 w Jaworowie pod Lwowem; syn Ludwika Bernackiego, prawnika, urzędnika starostwa, i Karoliny ze Stupnickich. Po ukończeniu gimnazjum w konwikcie jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem, studiował od 1900 polonistykę na Uniwersytecie Lwowskim. Równocześnie w 1900-04 pracował w Krajowym Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich. Debiutował w 1901 artykułem Pamiątki szekspirowskie w domu gotyckim w Puławach opublikowanym w „Kłosach” (nr 3). Od 1904 był członkiem Towarzystwa Popierania Nauki Polskiej, od 1920 Towarzystwa Naukowego Lwowskiego. W 1905 uzyskał doktorat na podstawie pracy Motyw z chłopa król w literaturze polskiej. Przez krótki czas uczył w II Szkole Realnej we Lwowie. Od 1906 do końca życia pracował w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich we Lwowie, początkowo jako skryptor, następnie jako wicekustosz. W 1908-11 był nadto nauczycielem w Krajowej Szkole Gospodarstwa Lasowego. Równocześnie kontynuował pracę badawczą, zajmując się literaturą i teatrem Oświecenia oraz zabytkami pisanymi oraz drukowanymi literatury staropolskiej. Dla potrzeb badań naukowych odwiedzał europejskie biblioteki i archiwa (m.in. we Włoszech, w Rosji, Holandii, Rumunii). W 1907 był członkiem Komisji Rewizyjnej Komitetu Redakcyjnego „Lamusa”. Od tegoż roku (do 1910) należał do Rady Nadzorczej Towarzystwa Wydawniczego we Lwowie. W 1908 został wybrany na członka korespondenta Komisji Literackiej Akademii Umiejętności. Był członkiem Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza, a w 1908-11 redaktorem odpowiedzialnym „Pamiętnika Literackiego”. W 1912 poślubił Marię Pochwalską. W 1914 redagował wspólnie z Mieczysławem Rulikowskim miesięcznik „Książka” oraz jego dodatek „Miesięcznik Bibliograficzny”. Po wybuchu I wojny światowej przebywał do 1915 w Wiedniu, po czym powrócił do Lwowa. Od 1915 był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Kontyunuował pracę w Ossolineum: w 1916 został kustoszem, w 1917 wicedyrektorem, w 1918 dyrektorem do spraw naukowych, w 1919 dyrektorem, nadto do 1923 kierował Wydawnictwem Zakładu, a od 1928 był członkiem Komitetu Zarządzającego Wydawnictwa. Równocześnie, mianowany w 1917 przez Radę Archiwalną, pełnił funkcję konserwatora krajowego dla Galicji Wschodniej. W tymże roku został członkiem korespondentem warszawskiego oddziału Związku Bibliotekarzy Polskich; przewodniczył kołu lwowskiemu Związku (1925-29). W 1918-20 redagował poświęcone bibliofilstwu czasopismo „Exlibris”. W 1919 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie studium bibliograficznego Pierwsza książka polska. Od 1920 był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności (PAU) i członkiem jej Komisji Historii Sztuki. Uczestniczył w akcji rewindykacyjnej, wypływającej z postanowień traktatu ryskiego, występując w 1922 w Moskwie jako ekspert Mieszanej Komisji Specjalnej do spraw zwrotu księgozbiorów polskich. W 1921 rozpoczął prowadzone później przez wiele lat poszukiwania źródłowe materiałów do życia i twórczości Ignacego Krasickiego (ogłoszone częściowo w 1929-34 na łamach „Pamiętnika Literackiego)”, m.in. w 1930 odbył podróż do Fromborka, Heidelbergu, Szynortu, Królewca i Berlina. W 1926 wszedł w skład państwowej Rady Archiwalnej w Warszawie. Od tegoż roku do 1936 był prezesem Rady Naukowej Domu Książki Polskiej w Warszawie. W 1928 redagował „Rocznik Zakładu Narodowego im. Ossolińskich”. W tymże roku był w Szaroszpataku na Węgrzech w związku z pracami nad edycją Biblii królowej Zofii. Prowadził sprawę zakupu dla Biblioteki Narodowej Psałterza floriańskiego; wyjeżdżał w tej sprawie trzykrotnie w 1930-31 do klasztoru św. Floriana w Linzu (Austria). W 1933-37 ponownie redagował „Pamiętnik Literacki”. W 1935 zorganizował we Lwowie Zjazd Naukowy im. I. Krasickiego. W tymże roku został odznaczony Srebrnym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury za szerzenie czytelnictwa. Od 1938 był członkiem czynnym PAU. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1928). Zmarł nagle 19 września 1939 we Lwowie; z powodu działań wojennych został tymczasowo pochowany w ogrodach Ossolineum, skąd szczątki przeniesiono w nieznane miejsce; grób symboliczny znajduje się na lwowskim Cmentarzu na Łyczakowie.