Bąkowski Stanisław

BIO

Urodzony 13 września 1889 w Baranowie Sandomierskim; syn Teofila Bąkowskiego, lekarza, i Stanisławy z Sobieskich. Od 1898 mieszkał z rodzicami w Żywcu. Uczęszczał do Gimnazjum Klasycznego im. B. Nowodworskiego w Krakowie, a po jego ukończeniu w 1907 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1912 uzyskał stopień doktora praw. Następnie do 1915 kontynuował studia w Akademii Handlowej w Monachium i w Berlinie. Po powrocie do kraju zamieszkał w Krakowie i pracował w banku, a następnie przeniósł się do Lwowa, gdzie był zatrudniony w Centrali Odbudowy Gospodarki Galicji. W 1916 ożenił się ze Stanisławą Dziedzic. Debiutował w 1918 wierszem Odwieczna paralela, drukowanym w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym” (nr 100). W 1919 przeprowadził się do Poznania. Pracował tu w Związkach Zawodowych Zachodniego Polskiego Przemysłu Cukrowniczego. Wiersze, przekłady m.in. z francuskiego i włoskiego publikował w prasie, szczególnie w „Okolicy Poetów” (1925, 1935-38), „Myśli Narodowej” (1927-28), „Dzienniku Poznańskim” (od 1930), „Kamenie” (od 1934/35). Był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich. Odbył wiele podróży m.in do Anglii, Holandii i Norwegii. Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony w grudniu 1939 z Poznania i zamieszkał w Lublinie, skąd w 1943 przeniósł się do Warszawy. Utrzymywał się z udzielania korepetycji, brał także udział w tajnym nauczaniu. Po upadku powstania warszawskiego przebywał w Milanówku i w Zalesiu pod Warszawą. W kwietniu 1945 powrócił do Poznania i pracował najpierw jako doradca prawny i handlowy w prywatnej firmie, a od 1949 w dziale finansowym Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego Poznań. Nadal ogłaszał wiersze w czasopismach, m.in. w „Głosie Wielkopolskim” (1945-47) i „Ilustrowanym Kurierze Polskim” (1947-48). Od 1950 był członkiem Związku Literatów Polskich. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zmarł 25 kwietnia 1958 w Poznaniu.