BĄCZKOWSKA Irena

Urodzona 12 maja 1902 w Kijowie; córka Witolda Zabłockiego, z zawodu rolnika, i Janiny z Sochaczewskich. Do szkół uczęszczała kolejno za granicą, w Szymanowie i w Kijowie, gdzie w Polskim Gimnazjum Żeńskim Wacławy Peretjatkowiczowej uzyskała w 1919 świadectwo dojrzałości. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 pracowała w szpitalu wojskowym, po wojnie otrzymała stopień podporucznika. Następnie studiowała w Akademii Rolniczej w Bydgoszczy, którą ukończyła w 1923. Po ukończeniu Akademii praktykowała we Francji i Wielkiej Brytanii. W 1926-29 pracowała jako nauczycielka w Szkole Hodowli Drobiu w Julinie, a następnie w Centralnym Komitecie do Spraw Hodowli Drobiu oraz w izbach rolniczych: kieleckiej, warszawskiej i białostockiej jako instruktorka i inspektorka Kół Gospodyń Wiejskich i Hodowli Drobiu. Równocześnie współpracowała z prasą rolniczą, m.in. z „Przodownicą”, „Siewem”, „Wiciami”, „Kłosami”, „Łącznikiem Pocztowym” i „Drobiem Polskim”. Była delegatką Polski na międzynarodowych kongresach naukowych poświęconych problematyce hodowli drobiu — w Londynie (1930) i Rzymie (1933). W 1934 wyszła za mąż za Jana Bączkowskiego, oficera 1. Pułku Ułanów Krechowieckich. Po wybuchu II wojny światowej znalazła się na emigracji. We Francji pogłębiała studia z zakresu hodowli. W 1946-48 pracowała w prowadzonej przez Wojsko Polskie szkole rolniczej w Findo Gask w Szkocji oraz przez dwa lata w Instytucie Genetyki Zwierząt w Edynburgu. Od 1948 prowadziła drobne gospodarstwo rolne w Norfolku. Równocześnie wykładała nauki przyrodnicze w angielskich szkołach i także okresowo pracowała fizycznie. Debiutowała w 1953 opowiadaniem pt. Jeziora opublikowanym w londyńskich „Wiadomościach” (nr 21); z pismem tym współpracowała do 1981, drukując opowiadania, nowele i szkice literackie. W 1959-66 studiowała etnografię na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie. W 2005 otrzymała nagrodę Związku Pisarzy Polskich za Granicą (dawniej Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie). Zmarła 21 stycznia 2006 w Londynie.