BARTOSZYŃSKI Kazimierz

Urodzony 7 stycznia 1921 w Łańcucie; syn Kazimierza Bartoszyńskiego, właściciela ziemskiego i handlowca, i Michaliny z Serkowskich, nauczycielki. Uczęszczał do Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. W 1938 rozpoczął studia w zakresie filologii polskiej i filozofii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Łańcucie; należał do Armii Krajowej i brał udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie (1945-48), a następnie na Uniwersytecie Warszawskim (UW). W tym czasie brał czynny udział w pracach Koła Polonistów. Debiutował w 1948 artykułem Pozytywistyczne nowele, opublikowanym w tygodniku „Wieś” (nr 6). W 1948-49 uczył w Technikum Ekonomicznym w Łańcucie. Po uzyskaniu magisterium w grudniu 1950 został w 1951 aspirantem w Instytucie Badań Literackich (IBL; do 1954). Równocześnie w 1952-53 prowadził zajęcia dydaktyczne na UW. Od 1954 był adiunktem na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie prowadził ćwiczenia i wykłady z zakresu romantyzmu polskiego i poetyki. W 1960 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy O powieściach Fryderyka Skarbka, napisanej pod kierunkiem prof. Zygmunta Szweykowskiego. W 1961 został członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W kwietniu 1962 podjął pracę w IBL jako adiunkt w Pracowni Dziejów Form Artystycznych w Literaturze Polskiej. Równocześnie w 1963-64 prowadził seminarium z teorii literatury na UW. W 1968 habilitował się w IBL na podstawie pracy Konstrukcja czasu w utworach narracyjnych i otrzymał tytuł docenta. W 1968/69 prowadził wykłady z teorii literatury na UW, a w 1969/70 na UJ. W 1972 został członkiem Komitetu Redakcyjnego serii Z dziejów form artystycznych w literaturze polskiej. Od 1975 uczestniczył w kierowaniu Studium Doktoranckim przy IBL. W 1975-82 był członkiem Komitetu Redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego”. W 1982 ożenił się z Reginą Lubas, polonistką, docentem w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1984 został członkiem Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. W 1987 uzyskał tytuł naukowy profesora, a w 1991 stanowisko profesora zwyczajnego. Wchodził w skład rady redakcyjnej „Literary Studies in Poland” (1991-92). W końcu 1991 przeszedł na emeryturę, kontynuuował prace badawcze. W 1993 został członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej Polskiej Akademii Nauk. W 1997 przeprowadził się do Krakowa. W 2003 został członkiem – korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Zmarł 26 stycznia 2015; pochowany na cmentarzu przy al. Mireckiego w Sosnowcu.