BIO
Urodzony 20 grudnia 1895 w Stanisławowie; syn Sebastiana Bara, urzędnika pocztowego i Stanisławy z Kaczorowskich. Do gimnazjum uczęszczał w Brodach (1907-14) a następnie w Grazu (Styria), gdzie w 1915 zdał maturę. Od tegoż roku do 1920 studiował filologię polską na Uniwesytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. Równocześnie pracował w redakcjach pism „Nowości Ilustrowane” i „Nowa Reforma”, a także kolejno na poczcie, w urzędzie statystycznym magistratu krakowskiego i w seminarium nauczycielskim. Od 1915 był też stypendystą w Bibliotece Akademii Umiejętności, a od 1919 w Bibliotece Jagiellońskiej. Debiutował w 1919 nowelą W wigilijny wieczór, opublikowaną w „Nowościach Ilustrowanych” (nr 52). W 1922 otrzymał stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy Charakterystyka i źródła powieści Kraszewskiego, która po ogłoszeniu w 1924 stała się jego debiutem naukowym. W 1925 objął stanowisko zastępcy kierownika oddziału rękopisów Biblioteki Jagiellońskiej, a od 1930 był tamże kierownikiem oddziału czasopism. Kontynuując prace badawcze z zakresu historii literatury, publikował studia i artykuły oraz recenzje m.in. w „Pamiętniku Literackim” (od 1927), „Nowej Reformie” (1927-28), „Ruchu Literackim” (1928-29); jako bibliograf rozpoczął w tym czasie m.in. gromadzenie materiałów do wykazu pseudonimów pisarzy polskich (w 1929 opublikował w „Przeglądzie Bibliotecznym” odezwę w tej sprawie). W latach trzydziestych był współpracownikiem dzienników „Polska Zachodnia” (tu od 1934 stałe recenzje literackie) i „Głosu Narodu” (od 1936); w dodatku do tego dziennika pt. „Tydzień Kulturalno-Literacki” prowadził stały dział recenzji (podpisany też pseudonimem Stanisław Kaczorowski). W 1932 ożenił się z Ireną Turowską, bibliotekarką. W 1936 otrzymał Srebrny Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Krakowie. Brał czynny udział w pracy konspiracyjnej jako działacz Stronnictwa Demokratycznego; redagował „Dziennik Polski” i „Tygodnik Polski”. Gromadził także druki konspiracyjne. Zatrudniony nadal w bibliotece podjął opracowywanie bibliografii tytułów czasopism polskich (wraz z materiałami ich dotyczącymi), bibliografii dziejów filozofii w Polsce oraz retrospektywnej bibliografii literatury polskiej do 1939, teatrologii, literatury ludowej i młodzieżowej. Przygotowywał też monografię twórczości Narcyzy Żmichowskiej. Po wojnie pracował nadal w Bibliotece Jagiellońskiej jako kierownik oddziału czasopism, a w 1951-1955 organizator i kierownik oddziału informacji bibliograficznej; od 1949 redagował też „Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej”. Równocześnie po habilitacji z historii literatury polskiej w 1945 wykładał na UJ, oraz od 1946 w Wyższej Szkole Nauk Społecznych, gdzie był dziekanem Wydziału Oświatowo-Społecznego. W 1948-53 kierował nadto krakowską Pracownią Bibliograficzną Instytutu Badań Literackich, która kontynuowała prace nad Bibliografią zawartości literackiej czasopism polskich XIX i XX w. (do 1939 r.). W ostatnich latach życia pełnił funkcje radnego miasta Krakowa, był członkiem Komisji Kultury Miejskiej Rady Narodowej i członkiem Komisji Oświatowej Wojewódzkiej Rady Narodowej. Odznaczony za działalność w latach wojny Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1946). Zmarł 29 marca 1955 w Krakowie; pochowany tamże na Cmentarzu Salwatorskim.
Twórczość
1. Charakterystyka i źródła powieści Kraszewskiego w latach 1830-1850. Warszawa: Skład główny Kasa im. J. Mianowskiego [1924], 229 s.
2. Prasa górnośląska w okresie plebiscytu i powstań. [Katowice]: Instytut Śląski w Katowicach [1925], 8 s.
3. Indeks korespondencji Józefa Ignacego Kraszewskiego przechowywanej w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej. Zestawił A. Bar. Kraków: Krakowskie Koło Związku Bibliotekarzy Polskich 1929, 117 s.
4. Znaczenie książki w rozwoju kultury. Kraków: Zarząd Główny Towarzystwa Szkoły Ludowej 1929, 16 s.
5. Katalog wystawy 1830-1930. W setną rocznicę powstania listopadowego. Kraków: Towarzystwo Miłośników Książki 1930, 32 s.
6. Zapomniany powieściopisarz lwowski [Walery Łoziński]. Lwów: Wydawnictwo Ossolineum 1931, VIII, 106 s.
7. Dzieje teatrów krakowskich. W: Kraków w XIX w. T. 2. Kraków 1932 s. 79-183; odbitka Kraków 1931.
8. Zwolennicy i przeciwnicy filozofii Hegla w polskim czasopiśmiennictwie (1830-1850). „Archiwum Komisji do Badania Historii Filozofii w Polsce” T. 5: 1933 s. 73-198; odbitka Kraków: Polska Akademia Umiejętności 1933.
9. Karol Miarka jako redaktor „Katolika”. Fragment z dziejów prasy polskiej na Górnym Śląsku. Katowice: Skład główny Kasa im. J. Mianowskiego 1935, 29 s. Wydawnictwo Instytutu Śląskiego.
10. Słownik pseudonimów i kryptonimów pisarzy polskich oraz Polski dotyczących. Oprac. A. Bar. przy współudziale W.T. Wisłockiego i T. Godłowskiego. T. 1-3. Kraków: Krakowskie Koło Związku Bibliotekarzy Polskich 1936, 1938, XXXVIII, 230 + 240 + 150 s. Przedruk fotooffsetowy Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1980. Przedruk fotooffsetowy Nendeln, Liechtenstein: Kraus Reprint Ltd. 1968.
11. Karol Miarka. Studium z dziejów Górnego Śląska. Katowice: Skład główny Nasza Księgarnia 1938, 257 s. Wydawnictwo Instytutu Śląskiego.
Przekłady
niemiecki
12. Katalog wystawy czasopism polskich od w. XVI do r. 1830. Kraków 1938, 93 s.
13. Teatr krakowski pod dyrekcją Koźmiana. Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych [1939], 91 s.
14. Kumoszki na Parnasie. Kraków: S. Kamiński 1947, 442 s.
Zawartość
15. Dzieje prasy. (Skrypt na podstawie wykładów w roku akademicki 1946/1947). Kraków: Bratnia Pomoc Wyższej Szkoły Nauk Społecznych 1948, 50 s., powielone.
16. Bibliografia filozofii polskiej. W oparciu o materiały zebrane przez A. Bara. Oprac.: A. Kadler [i in.]. T. 1-3. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1955-1971.
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Prace edytorskie
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1952.
