BALICKI Stanisław Witold

Urodzony 29 czerwca 1909 w Krakowie; syn Antoniego Euzebiusza Balickiego, polonisty, profesora szkół średnich i wyższych, i Zofii z Mniszków. Uczęszczał do Gimnazjum Klasycznego im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. W tym czasie redagował pisemka szkolne i organizował przedstawienia teatralne. W 1927-30 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim i w 1930-32 na Uniwersytecie Poznańskim. Debiutował w 1928 w krakowskim piśmie młodych „Hejnał” (z. 1) artykułem Reklamujmy się; od 1929 publikował artykuły i recenzje teatralne i literackie w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym” (też pod pseudonimem: Stan. Wit. B., (swb), (s.w. bal.)) i jego dodatku „Kurierze Literacko-Naukowym”. W 1931/32 był wydawcą i redaktorem „Dwutygodnika Literackiego” w Poznaniu. Po powrocie do Krakowa był od 1 kwietnia 1933 stałym pracownikiem „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”, współpracował nadal jako krytyk literacki i teatralny z „Kurierem Literacko-Naukowym”, tygodnikami „Tempo Dnia” (od 1933), „Światowid” (od 1935), „As” (od 1935, tu cykle recenzji: Na scenie, Nowe książki, oraz cykl artykułów Życie towarzyskie i artystyczne). W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Krakowie. Brał udział w tajnym nauczaniu oraz w konspiracyjnym życiu literackim; pełnił funkcję członka zarządu Związku Literatów. Po wojnie był od stycznia 1945 współzałożycielem i współredaktorem „Dziennika Krakowskiego”, organizatorem działu literackiego rozgłośni radiowej, redaktorem naczelnym „Dziennika Polskiego” (1945-50), założycielem i redaktorem naczelnym tygodników „Młoda Rzeczpospolita” (1946-47) i „Dziennik Literacki” (1947-50). W 1946/47 współorganizował i kierował Wydziałem Dziennikarskim w Wyższej Szkole Nauk Społecznych. W sezonie 1949-50 był naczelnym kierownikiem literackim Państwowych Teatrów Dramatycznych w Krakowie. Od listopada 1950 mieszkał w Warszawie. Od 1950 pracował w Państwowym Instytucie Wydawniczym jako redaktor, od marca 1951 do 1954 jako dyrektor i redaktor naczelny. Równocześnie w 1951 redagował wspólnie z Janem Alfredem Szczepańskim, miesięcznik „Teatr”, a w 1952-54 był zastępcą redaktora naczelnego tego pisma. W 1954-56 był dyrektorem Centralnego Zarządu Teatrów, Oper i Filharmonii oraz członkiem kolegium Ministerstwa Kultury i Sztuki. Należał do inicjatorów Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień (1955). Od czerwca 1957 do 1964 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Polskiego w Warszawie. W tym czasie z jego inicjatywy zaczęto wydawać „Listy z Teatru” (1958-64). W 1962 otrzymał nagrodę teatralną I stopnia Ministra Kultury i Sztuki. W 1960-74 publikował w „Życiu Literackim” (tu w 1963 cykl prozy pt. Krótkometrażówki z Kuby). Od 1964 pełnił funkcję dyrektora generalnego w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W 1965-78 był członkiem redakcji „Miesięcznika Literackiego”. Należał do organizatorów Kongresu Kultury Polskiej (1966). W 1971 przeszedł (na własną prośbę) na emeryturę. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1971) i odznaką Zasłużony dla Teatru Polskiego (1976). Zmarł 27 listopada 1978 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.