BADECKI Karol Józef

Urodzony 28 stycznia 1886 we Lwowie; syn Szymona Tadeusza Badeckiego, urzędnika sądu, i Teofili z Buczków. Uczęszczał do V i VI Gimnazjum we Lwowie. Po zdaniu matury w 1904 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego (do 1909), specjalizując się w historii literatury polskiej oraz naukach pomocniczych. Pierwszą pracę naukową Pierwsze wydanie <> Jana Kochanowskiego ogłosił w 1907 w „Pamiętniku Literackim”. W 1910 zapoczątkował i redagował serię Białe Kruki, w której metodą homograficzną publikował zabytki piśmiennictwa staropolskiego. W 1910-14 był nauczycielem gimnazjalnym we Lwowie. W 1912 uzyskał doktorat filozofii na podstawie pracy Jan Rybiński, poeta polski z XVI w. Żywot i dzieła. Z przydaniem wiadomości o innych Rybińskich. W 1914 przeszedł do zawodu archiwalno-bibliotekarskiego i do 1939 pracował w Archiwum Akt Dawnych miasta Lwowa i podległych mu instytucjach biblioteczno-muzealnych, dochodząc w 1937 do stanowiska dyrektora tegoż archiwum i Muzeum Historycznego miasta Lwowa. Równocześnie kontynuował pracę naukową w zakresie historii i bibliografii literatury polskiej ze szczególnym uwzględnieniem literatury mieszczańsko-ludowej XVII w., a także archiwistyki, muzeologii i historii ludwisarstwa. Studia i artykuły ogłaszał m.in. w „Pamiętniku Literackim”, „Przeglądzie Bibliotecznym” (1909), „Silva Rerum” (1928-29). W 1922 został powołany na członka Towarzystwa Naukowego we Lwowie. W 1937 habilitował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza z historii literatury polskiej, a w 1938 rozszerzył habilitację na archiwistykę i bibliotekoznawstwo. W tymże roku został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Po wybuchu II wojny światowej przebywał nadal we Lwowie, gdzie w czasie okupacji sowieckiej, a następnie okupacji niemieckiej pracował w Archiwum Akt Dawnych Po wkroczeniu Armii Czerwonej był od sierpnia 1944 do czerwca 1945 pracownikiem Biblioteki Uniwersyteckiej. Po przybyciu do Krakowa w ramach tzw. akcji repatriacyjnej, podjął pracę w Bibliotece Jagiellońskiej, zajmując się porządkowaniem księgozbiorów podworskich. W 1945 został członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1946 prowadził też wykłady z archiwistyki i bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ); w 1948 został mianowany profesorem tytularnym UJ. W kwietniu 1949 został powołany na stanowisko dyrektora Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu i funkcję tę pełnił do kwietnia 1950. Był członkiem zwyczajnym Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Po powrocie do Krakowa objął kierownictwo Oddziału Starych Druków Biblioteki Jagiellońskiej. Za całokształt działalności bibliograficznej i edytorskiej w zakresie literatury mieszczańskiej XVII w. otrzymał w 1950 Państwową Nagrodę Naukową II stopnia. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951). Zmarł 10 lutego 1953 w Krakowie; pochowany tamże na Cmentarzu Rakowickim.