BABIŃSKI Andrzej

Urodzony 5 stycznia 1938 w Białymstoku; syn Feliksa Babińskiego, inżyniera rolnika, i Leontyny z Pytlewskich, nauczycielki. Do szkół uczęszczał w Poznaniu; w 1955 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. K. Marcinkowskiego. Debiutował w 1956 wierszem pt. Pocałowana opublikowanym na łamach dodatku do „Gazety Białostockiej”, „Świat i Ludzie” (nr 28). W 1957-61 studiował psychologię w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL). W tym czasie zaprzyjaźnił się z Edwardem Stachurą. W latach następnych pracował dorywczo m. in. jako kierownik Domu Kultury Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego „Petrobudowa” w Płocku (1961-63), kierownik sekcji zaopatrzenia w Miejskim Handlu Detalicznym w Poznaniu (1966-67), podejmował się też prac sezonowych w cukrowniach wielkopolskich. Wiersze ogłaszał w licznych czasopismach, m. in. w: „Poezji” (1970, 1977-80, 1982, 1984), „Twórczości” (1972-73, 1975, 1979), „Nowym Wyrazie” (1973, 1979-80), „Życiu Literackim” (1974, 1978-79), „Nurcie” (1978, 1982-83), „Radarze” (od 1979), „Faktach” (od 1982). Był laureatem wielu konkursów poetyckich. W 1977 został członkiem Koła Młodych Oddziału Poznańskiego Związku Literatów Polskich (ZLP), a w 1979 członkiem Oddziału Warszawskiego ZLP. Odznaczony Honorową Odznaką Miasta Poznania (1984). Chory psychicznie, zmarł śmiercią samobójczą 14 maja 1984 w Poznaniu; pochowant tamże na Cmentarzu Junikowskim.