ARCIMOWICZ Władysław

Urodzony w 1900 w Święcianach na Wileńszczyźnie w rodzinie robotniczej. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Stefana Batorego (USB) w Wilnie. Debiutował w 1924 recenzją pt. U nowych źródeł. Garść uwag o «Trzeciej Polsce» K. Leczyckiego ogłoszoną w wileńskim „Słowie” (nr 90), a jako poeta rok później wierszem pt. Śnieg w „Alma Mater Vilnensis” (1925 z. 3). W 1924 wydawał i redagował wychodzące w Święcianach czasopismo „Hejnał”. Po uzyskaniu magisterium pracował jako nauczyciel szkół powszechnych i seminarium nauczycielskiego w Wilnie. Równocześnie kontynuował studia na USB; w 1933 uzyskał stopień doktora filozofii. Działał w tym czasie w Sekcji Twórczości Oryginalnej Koła Polonistów Słuchaczy USB, publikował wiersze w zbiorowych wydawnictwach Sekcji. Artykuły na temat historii literatury i krytyki literackiej, wiersze oraz tłumaczenia poezji rosyjskiej zamieszczał m. in. w: „Kurierze Wileńskim” (1928, 1930-31), „Alma Mater Vilnensis” (1929-33; 1929 redaktor z. 8), „Dzienniku Wileńskim” (1929-30), „Ruchu Literackim” (1929-31, 1933), „Słowie” (1930-31), „Tęczy” (1930-33), „Przeglądzie Powszechnym” (1931-35; tu m. in. stały dział recenzji pt. Przegląd piśmiennictwa), „Paxie” (1933-35; w 1934 redaktor naczelny), „Środach Literackich” (1935). Redagował Biblioteczkę Poradni Dydaktyczno-Wychowawczej przy Kuratorium Wileńskiego Okręgu Szkolnego. Współpracował z radiem wileńskim wygłaszając na antenie odczyty z zakresu krytyki literackiej. W czasie wojny przebywał nadal w Wilnie, gdzie zmarł 11 maja 1942.