ARASZKIEWICZ Feliks

Urodzony 14 stycznia 1895 we wsi Zamołodycze pod Włodawą; syn Rudolfa Araszkiewicza, urzędnika, i Ireny z Araszkiewiczów. Kształcił się w rosyjskim gimnazjum w Radomiu (1904-5), w polskim gimnazjum prywatnym w Białej Podlaskiej (1906-8), a od 1909 w prywatnym gimnazjum Szkoła Lubelska w Lublinie. W tym czasie był członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1913 studiował historię literatury polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie, a od 1915 filologię rosyjską i słowiańską na uniwersytecie w Moskwie. Brał czynny udział w polskim życiu społecznym jako członek Polskiej Organizacji Wojskowej oraz w 1916-18 Narodowego Związku Robotniczego; pisywał artykuły do nielegalnego pisma tego Związku „Kiliński” i uczestniczył w tajnej szkole wojskowej. Po powrocie do kraju w 1918 zamieszkał w Lublinie; w tymże roku ożenił się z Ireną Mączyńską. W 1918-29 pracował jako nauczyciel języka polskiego i historii w Szkole Lubelskiej, a nieco później w seminarium nauczycielskim i gimnazjum prywatnym W. Arciszowej. W 1920 służył w Wojsku Polskim. W 1924 doktoryzował się na UJ na podstawie pracy Bolesław Prus i jego ideały życiowe. W tymże roku zaczął ogłaszać artykuły w „Przeglądzie Lubelsko-Kresowym”. W 1925 odbył podróż naukową do Włoch. Po powrocie rozwijał intensywną działalność pedagogiczną, a także organizacyjno-administracyjną w dziedzinie szkolnictwa średniego, a równocześnie twórczość naukową i literacko-krytyczną. Od 1927 był członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie, a w 1932-39 jego wiceprezesem; w 1928-29 redagował organ Towarzystwa „Region Lubelski” (nr 1-2). W 1927 redagował też dodatek literacki do dziennika „Ziemia Lubelska” pt. „Nauka i Sztuka”. W 1927-39 pełnił funkcję wiceprezesa lubelskiego Towarzystwa Miłośników Książki. Od 1929 pracował w Kuratorium Okręgu Szkolnego Lubelskiego na stanowisku naczelnika Wydziału Szkół Średnich i wizytatora; przez cały ten czas redagował część pedagogiczną i naukową „Dziennika Urzędowego”. W 1934-38 był prezesem Lubelskiego Związku Pracy Kulturalnej. W 1936 otrzymał Srebrny Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. W czasie okupacji niemieckiej przebywał we wsi Ludwików w pobliżu Kijan (Lubelskie), gdzie prowadził tajne nauczanie. Po wyzwoleniu powrócił do Lublina i do 1949 pracował jako nauczyciel języka polskiego i historii w Gimnazjum im. Unii Lubelskiej oraz kierownik Ośrodka Metodycznego Polonistyki w okręgu Lublin (1947-48). Równocześnie od 1946 prowadził wykłady z metodyki nauczania języka i literatury polskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL). W 1947 habilitował się na tymże uniwersytecie na podstawie pracy Bolesław Prus. Filozofia. Kultura. Zagadnienia społeczne, a w roku następnym objął Katedrę Historii Literatury na tymże uniwersytecie oraz powołany został na współpracownika Komisji Historii Literatury Polskiej Akademii Umiejętności. W 1949 został członkiem Towarzystwa Naukowego KUL. W 1950-53 był kierownikiem Sekcji Filologii Polskiej Wydziału Nauk Humanistycznych KUL, a w 1953-54 dziekanem tegoż wydziału. Równocześnie w 1945-49 był wiceprezesem Oddziału Lubelskiego Związku Literatów Polskich, a w 1949-56 przewodniczącym Oddziału Lubelskiego Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. W 1956 otrzymał nominację na docenta. Był inicjatorem i od 1957 kierownikiem naukowym prac związanych z organizacją Muzeum Bolesława Prusa w Nałęczowie. W 1961 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W 1965 przeszedł na emeryturę. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1957). Zmarł 30 maja 1966 w Lublinie; pochowany tamże na cmentarzu przy ul. Lipowej.