ALUCHNA-EMELIANOW Marta

Urodzona 29 marca 1906 w Koralówce pod Chełmem w rodzinie inteligenckiej; córka Piotra Pawła Aluchny i Tekli z Kulikowskich. Do 1911 mieszkała w Koralówce, potem w Jarynówce na Wołyniu, następnie w Warszawie, Serocku i Pułtusku, gdzie w 1923 otrzymała świadectwo dojrzałości w Gimnazjum im. K. Potockiej. W tymże roku przeniosła się do Wilna i podjęła pracę w szkole podstawowej, równocześnie studiując (z przerwami do 1936) polonistykę na Uniwersytecie Stefana Batorego. W 1925 wyszła za mąż za Alfreda Kolatora. Debiutowała w 1929 wierszami opublikowanymi w tomie zbiorowym Spod arkad wydanym przez Sekcję Twórczości Oryginalnej Koła Naukowego Polonistów Studentów Uniwersytetu Stefana Batorego. W 1935 rozeszła się z mężem i zawarła związek małżeński z Sergiuszem Emelianowem, lekarzem. Podczas II wojny światowej przebywała nadal we włączonym do Litwy (a wraz z nią w 1940 do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich) Wilnie, gdzie została przez władze litewskie pozbawiona prawa nauczania. W 1941 przedostała się do Warszawy. Brała udział w działalności konspiracyjnej jako członek Armii Krajowej. Po upadku powstania warszawskiego została wywieziona na roboty przymusowe pod Berlin. W maju 1945 powróciła do kraju i mieszkała początkowo w Warszawie, a następnie w Olsztynie, gdzie przez rok była nauczycielką w Szkole Ćwiczeń. W 1946 osiadła na stałe w Słupsku. Kontynuowała pracę nauczycielską, a równocześnie powróciła do twórczości literackiej, ogłaszając wiersze w wielu czasopismach m. in. „Głosie Tygodnia” (1958-60), „Głosie Koszalińskim” (1961-70), „Wiatrakach” (1962-66), „Pobrzeżu” (1969-74), „Głosie Pomorza” (1975-79). Brała udział w licznych konkursach literackich, uzyskując nagrody m. in. na wojewódzkich konkursach w Koszalinie w 1958, 1959, 1961, 1963. W 1958-59 należała do grupy literackiej Meduza (Koszalin-Słupsk). W 1962 została członkiem Związku Literatów Polskich. W 1963 przeszła na emeryturę. Za działalność w dziedzinie kultury i oświaty uzyskała nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie (1968), nagrodę miasta Słupska (1970), nagrodę Urzędu Wojewódzkiego w Słupsku (1979). Odznaczona m. in. Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976), odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1979), Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła 26 września 1991 w szpitalu w Lęborku; pochowana w Słupsku na cmentarzu przy ulicy Kaszubskiej.