ADAMCZEWSKI Stanisław

Urodzony 11 grudnia 1883 w Warszawie; syn Józefa Adamczewskiego, nauczyciela gimnazjalnego, i Anny z Kondrackich. Uczył się w Warszawie i w Płocku, gdzie w 1903 ukończył gimnazjum typu filologicznego. W tym samym roku rozpoczął w Dorpacie studia medyczne, które w 1904 przerwał. W 1905-07 udzielał prywatnych lekcji w Warszawie. Po złożeniu państwowego egzaminu nauczycielskiego pracował w prywatnych szkołach średnich w Łęczycy (1907-08), Siedlcach (1908-09) i Lublinie (1909-11) jako nauczyciel – polonista. W 1908 ożenił się z Janiną Jankiewicz. Debiutował w 1910 szkicem Znaczenie i przeznaczenie twórczości Wyspiańskiego w naszym życiu ogłoszonym w „Kurierze Lubelskim”. W tym też roku został członkiem Towarzystwa Literacko-Naukowego w Lublinie. W 1911-14 studiował kolejno w Zurychu, Paryżu i Lwowie. Od wybuchu I wojny światowej mieszkał w Warszawie, gdzie pracował jako polonista w gimnazjach. W 1923 doktoryzował się na Uniwersytecie Warszawskim (UW) na podstawie pracy pt. Oblicze poetyckie Bartłomieja Zimorowicza. W 1926 został współpracownikiem Komisji do Badań nad Historią Literatury i Oświaty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W 1928-30 był edytorem licznych tekstów literackich na użytek szkolny w serii Wielka Biblioteka. W 1932 ogłaszał stałe recenzje literackie i teatralne w tygodniku „Kultura”. Habilitował się w 1935 na Uniwersytecie Poznańskim w zakresie historii literatury polskiej i od 1936 wykładał jako docent na UW. Od 1935 był współpracownikiem Komisji Historii Literatury Polskiej Wydziału Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1936 członkiem-korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W październiku 1936 objął kierownictwo Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. W tym czasie współpracował również z Polskim Radiem jako recenzent nowości wydawniczych. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie, prowadząc zajęcia na tajnych kompletach gimnazjalnych i uniwersyteckich. Po powstaniu warszawskim przez pół roku mieszkał w Zakopanem, a od kwietnia 1945 w Krakowie, gdzie był docentem na Uniwersytecie Jagiellońskim i równocześnie uczył w gimnazjum. W 1945 został powołany na członka czynnego Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W tym samym roku przeniósł się do Łodzi, gdzie objął katedrę historii literatury polskiej na Uniwersytecie Łódzkim jako profesor zwyczajny. W 1946 został wybrany członkiem czynnym Łódzkiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. W 1947 opublikował szereg opracowań edytorskich w serii Biblioteka Pisarzy Polskich i Obcych. W 1950 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Opaczy pod Warszawą. Po śmierci prof. Wacława Borowego w 1950 przejął prace edytorskie nad Dziennikami Stefana Żeromskiego. Zmarł śmiercią samobójczą 2 sierpnia 1952 w Opaczy; pochowany na Cmentarzu Powążkowskim w Warszawie.