ABRAMOWSKA Janina

Urodzona 29 sierpnia 1933 w Ostrowi Mazowieckiej; córka Józefa Abramowskiego, oficera Policji Państwowej, i Czesławy z Dąbrowskich, nauczycielki. Dzieciństwo spędziła w Warszawie. W okresie okupacji niemieckiej uczęszczała do szkoły powszechnej oraz na tajne komplety w klasztorze sióstr Rodziny Marii w Warszawie. Po zakończeniu wojny uczyła się w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Dębnie Lubuskim (1945-48), a następnie w Liceum Ogólnokształcącym w Drawsku Pomorskim, gdzie w 1950 zdała egzamin maturalny. Od 1951 studiowała polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim. W 1952 wyszła za mąż za dziennikarza Jerzego Kułtuniaka (rozwiedzeni w 1968). Po otrzymaniu w 1955 magisterium była do 1958 aspirantem w Instytucie Badań Literackich (IBL) PAN. Debiutowała w 1956 artykułem pt.„Pojedynek dwóch epok. (Z dziejów kulturalnych Poznania)” ogłoszonym na łamach dodatku do „Gazety Poznańskiej”, „Widnokrąg” (nr 24). Od 1961 pracowała w Katedrze Literatury Polskiej, a później w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (UAM). W 1962 uzyskała doktorat na podstawie pracy „»Odprawa posłów greckich« Jana Kochanowskiego wobec tragedii renesansowej” (promotor: prof. Jerzy Ziomek). W tymże roku została członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Habilitowała się na UAM w 1974 rozprawą pt. Ład i fortuna. O tragedii renesansowej w Polsce. W 1974-77 oraz w 1981-84 zajmowała stanowisko wicedyrektora Instytutu Filologii Polskiej UAM do spraw dydaktycznych. Należała do redakcji serii Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN Rozprawy Literackie, redagowałą serię poznańskiej oficyny „Bookservice”, Czytani dzisiaj. W 1990 została mianowana profesorem i obejmowała do 2003 funkcję kierownika Pracowni a następnie Zakładu Poetyki Historycznej na UAM. Była członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN (1993-95) i Rady Naukowej IBL PAN (1993-2001). Redagowała serię poznańskiej oficyny Rebis Czytani Dzisiaj (ukazało się 19 tomów). W 2003 przeszła na emeryturę. Odznaczona m. in. odznaką honorową „Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego” (1979), Złotym Krzyżem Zasługi (1982), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1991) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1993). Mieszka w Poznaniu.