UDALSKA Eleonora

Urodzona 17 września 1930 w Modle Królewskiej pod Koninem w rodzinie rolników; córka Antoniego Gorgolewskiego i Petroneli z Janiaków. W 1945-49 uczęszczała do Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Koninie. Po zdaniu matury w 1950 studiowała polonistykę w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi (do 1953). W 1951 wyszła za mąż za Władysława Udalskiego, dziennikarza. Po studiach pracowała jako nauczycielka liceum i wykładowca literatury w studium nauczycielskim. W 1956-58 kontynuowała studia filologiczne na Uniwersytecie Łódzkim (UŁ). Od 1965 kierowała sekcją języka polskiego w Okręgowym Ośrodku Metodycznym przy Kuratorium Okręgu szkolnego m. Łodzi. Debiutowała w 1967 studium pt. Notatniki Antoniego Sygietyńskiego, przedstawionym na posiedzeniu Łódzkiego Towarzystwa Naukowego (streszczenie w „Sprawozdaniach z Czynności i Posiedzeń Naukowych ŁTN”, nr 4). W 1969 uzyskała doktorat na UŁ na podstawie rozprawy pt. Antoni Sygietyński – teoretyk i recenzent teatralny (promotor prof. Stefania Skwarczyńska) i pracowała jako adiunkt w Instytucie Kształcenia Nauczycieli (IKN). W 1970-77 wykładała na UŁ, w 1971-74 była także adiunktem na Uniwersytecie Gdańskim. Habilitowała się na UŁ w 1974 na podstawie rozprawy pt. Teatrologia w Polsce. (Narodziny i rozwój dyscypliny naukowej w dwudziestoleciu międzywojennym) i w 1975 uzyskała stanowisko docenta w IKN. W 1976 podjęła pracę na Uniwersytecie Śląskim (UŚl.), początkowo jako docent, a od 1985 profesor nadzwyczajny. W 1976 była współorganizatorką Zakładu Wiedzy o Teatrze w Instytucie Literatury i Kultury Polskiej (od 1991 w Instytucie Nauk o Kulturze) UŚl. i kierowała nim do 2002. Była projektodawczynią programu studiów kulturoznawczych na UŚl. W 1978-81 pełniła funkcję wicedyrektora Instytutu Literatury i Kultury Polskiej, a w 1987-89 prodziekana Wydziału Filologicznego UŚl. Redagowała wydawane przez UŚl. serie „Kultura i Sztuka” (1986-97) i „Źródła do historii polskiej krytyki teatralnej” (od 1991). W 1991 została profesorem zwyczajnym. Otrzymała nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki III stopnia (1978 ) i II stopnia (1987), nagrody zespołowe Ministra Edukacji Narodowej II stopnia (1990, 1994).W 2000 przeszła na emeryturę; kontynuowała pracę naukową. Została członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Historyków Teatru oraz Société Internationale d'Histoire Comparée du Theatre, de Opéra du Ballet (z siedzibą w Paryżu). Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1988). Mieszka w Sosnowcu.