TRETIAK Andrzej Wojciech

Urodzony 8 czerwca 1886 we Lwowie; syn Józefa Tretiaka, historyka literatury, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ), i Zofii z Wilczyńskich. Po ukończeniu w 1904 Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie studiował przez dwa lata polonistykę i germanistykę na UJ. Następnie wyjechał do Wiednia, gdzie do 1908 studiował filologię angielską. Studia te kontynuował przez rok w Anglii. W 1907 debiutował rozprawą pt. Marlowe i Mickiewicz, ogłoszoną w „Bibliotece Warszawskiej” (t. 3). W 1908-10 uczył języków klasycznych i niemieckiego w Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. W 1909 na podstawie rozprawy pt. Über hapax legomena bei „Shakespeare” uzyskał stopień doktora filozofii na UJ. W 1911 rozpoczął studia rolnicze na Uniwersytecie Wrocławskim, które ukończył w 1912. Następnie do 1918 pracował jako administrator majątku ziemskiego w Małopolsce. W 1914 ożenił się z Adelą Świderską. Od 1921 był współpracownikiem działu angielskiego w serii wydawniczej Biblioteka Narodowa. W 1922 jako profesor nadzwyczajny objął nowo utworzoną katedrę anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Był w 1928 współzałożycielem i następnie stałym współpracownikiem warszawskiego Klubu Literackiego i Naukowego oraz członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Artykuły i recenzje zamieszczał m.in. w „Przeglądzie Warszawskim” (1923-29, z przerwami), „Przeglądzie Powszechnym” (1926-35, z przerwami), „Przeglądzie Współczesnym” (1926-39, z przerwami), „Ruchu Literackim” (1926-30, z przerwami) oraz w „Pamiętniku Warszawskim” (1929-30; tu recenzje w dziale pt. Krytyka i rozważania). W 1932-34 był kuratorem Katedry Filologii Romańskiej i Zakładu Sinologii UW. W 1933-39 pełnił funkcję redaktora czasopisma „Neofilolog”. W 1935/36 kierował (jako kurator) Biblioteką Uniwersytecką w Warszawie. W 1936 został mianowany profesorem zwyczajnym, a w 1939/40 wybrany na dziekana Wydziału Humanistycznego UW; funkcję tę pełnił także w czasie okupacji niemieckiej na działającym tajnie uniwersytecie. Równocześnie pracował w Zarządzie Miejskim Warszawy. Uczestniczył w akcji opieki nad jeńcami, którzy uciekali z niewoli niemieckiej. W lutym 1942, po wykryciu przez Niemców tej działalności, zmuszony do opuszczenia Warszawy, wyjechał na wieś i objął administrację jednego z podmiejskich majątków; jednocześnie brał udział w tajnym nauczaniu. Aresztowany 13 kwietnia 1944 w Warszawie pod obcym nazwiskiem, osadzony na Pawiaku, po trzech miesiącach (27 lipca) został zwolniony. Ponownie aresztowany w pierwszych dniach powstania (jako zakładnik w „domu profesorskim” przy ul. Nowy Zjazd 5) został rozstrzelany prawdopodobnie 3 sierpnia 1944.