TOPORSKA Barbara

Urodzona 23 sierpnia 1913 w Warszawie; córka Kazimierza Toporskiego, handlowca, i Zofii ze Starzyńskich; cioteczna wnuczka pisarki Marii Gabrieli Janowskiej (znanej pod pseudonimem Gabriela Zapolska). Po rozwodzie rodziców mieszkała z ojcem w Warszawie i uczęszczała do Gimnazjum im. E. Plater. W 1930 przeniosła się do Poznania, gdzie mieszkała jej matka. Tu kontynuowała naukę w Gimnazjum im. Królowej Jadwigi. Debiutowała około 1933 wierszami Jesień i Ekspiacja, ogłoszonymi w piśmie uczniowskim (podpisana Basia Toporska). Po zdaniu matury w 1933, studiowała polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim. W 1934 wyjechała do Wilna, gdzie otrzymała pracę w dzienniku „Słowo”, wydawanym przez Stanisława Mackiewicza. Pisywała tam felietony (też pod pseudonimem Teta) oraz opowiadania, a z czasem zaczęła prowadzić dodatek literacki. W maju 1939 wyszła za mąż (w obrządku prawosławnym) za Józefa Mackiewicza (w 1973, po śmierci Antoniny z Kopańskich Mackiewiczowej, odbył się ślub katolicki). Po wybuchu II wojny światowej mieszkała nadal w Wilnie. W okresie Republiki Litewskiej kontynuowała twórczość publicystyczną, ogłaszając artykuły (też pod pseudonimem Teta) w wydawanej przez męża od listopada 1939 do maja 1940 „Gazecie Codziennej”. Po włączeniu Litwy do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, a następnie w czasie okupacji niemieckiej mieszkała w Czarnym Borze pod Wilnem. W maju 1944 przedostała się wraz z mężem do Warszawy, gdzie wydali trzy numery konspiracyjnego pisma antykomunistycznego „Alarm”. W przeddzień powstania wyjechali do Krakowa, który opuścili 18 stycznia 1945 i uszli przez Wiedeń do Włoch. Po zakończeniu wojny przebywała początkowo w Rzymie i pracowała w redakcji „Orła Białego” (tu też zamieszczała utwory w 1945 i w 1947). Od 1947 mieszkała w Londynie. Publikowała artykuły w czasopismach „Lwów i Wilno” (1946-48), „Tygodnik Ilustrowany” (1950-51; m.in. w 1950 cykle Moda i Kobieta i jej świat pod pseudonimem Teta), „Wiadomości” (od 1952). W 1955 zamieszkała wraz z mężem w Monachium ze względu na możliwość pracy w tamtejszej sekcji polskiej „Głosu Ameryki”; dla rozgłośni tej przygotowywała m.in. liczne audycje młodzieżowe w cyklu Razem młodzi przyjaciele. Po zamknięciu sekcji w Monachium w 1958, współpracowała przez pewien czas z centralą w Waszyngtonie. Rozwijała twórczość literacką, pisząc powieści, opowiadania i eseje, a także utwory poetyckie. Publikowała w „Dodatku Tygodniowym «Ostatnich Wiadomości»” (Mannheim 1957-60), nadal w londyńskich „Wiadomościach” (tu m.in. od 1959 też wiersze, a w 1967 cykl felietonów pt. Londyn S.W.7 podpisana Lustrzanka), a także w wydawanych w Londynie pismach: „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” (1959, 1961-62, 1966, 1980; m.in. w 1959 cykl felietonów pt. Medytacje przy sprzątaniu podpisana Gospodyni), „Kurier Polski” (1959-60; też pod pseudonimem Gospodyni). W 1971 otrzymała nagrodę „Wiadomości” za utwory ogłoszone w tym piśmie w 1970. Uprawiała nadto twórczość malarską; była autorką wielu obrazów olejnych, akwarel i pasteli, a także szkiców, głównie węglem. Od lat sześćdziesiątych zmagała się z chorobą nowotworową. Zmarła 20 czerwca 1985 w Oberaudorf w Bawarii; jej prochy zostały złożone w krypcie przy polskim kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie.