TIMOSZEWICZ Jerzy

Urodzony 9 września 1933 w Warszawie; syn Pawła Timoszewicza, zawodowego wojskowego, i Marii z domu Głaz. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał nadal w Warszawie i uczęszczał do Szkoły im. M. Reja, a po jej zamknięciu w 1943, na konspiracyjne komplety. Po upadku powstania warszawskiego przez krótki okres przebywał w obozie w Pruszkowie, a potem we wsi Brzostowiec pod Nowym Miastem nad Pilicą. W lutym 1945 powrócił do Warszawy. Kontynuował naukę w Prywatnej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Licealnego Fundacji Górskich (upaństwowiona 1949), w której w 1951 zdał maturę. W 1945-47 należał do Związku Harcerstwa Polskiego, od 1950 był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Od jesieni 1951 do lata 1952 pracował w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Następnie studiował polonistykę na UW. Podczas studiów należał do Koła Młodych Krytyków przy Stowarzyszeniu Polskich Artystów Teatru i Filmu, prowadzonego przez Edwarda Csató. Od 1953 współpracował z Sekcją Teatru Państwowego Instytutu Sztuki (PIS; od 1960 Instytut Sztuki PAN; IS PAN). Debiutował w 1954 recenzją z wystawienia Balladyny Juliusza Słowackiego w Teatrze Nowej Warszawy (przedstawienie dyplomowe studentów Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej), ogłoszoną w „Sztandarze Młodych” (nr 26). W 1955/56 był bibliotekarzem i archiwistą Teatru Narodowego w Warszawie. W 1956 uzyskał magisterium (na podstawie pracy wyróżnionej III nagrodą na konkursie Mickiewiczowskim Ministerstwa Szkół Wyższych) i został etatowym pracownikiem PIS, początkowo jako asystent, a od 1964 jako adiunkt. Wchodził w skład Pracowni Teatru Współczesnego, a od października 1957 do września 1992 w skład zespołu redakcyjnego „Pamiętnika Teatralnego”; redagował numery monograficzne tego kwartalnika poświęcone m.in. Andrzejowi Pronaszce, Leonowi Schillerowi, Stanisławowi Ignacemu Witkiewiczowi, Janowi Kosińskiemu. Artykuły i recenzje książek dotyczących teatru publikował też m.in. w „Teatrze” (od 1955; podpisywane także: tim, (vit); tu także w 1954-55, 1960-61, 1966-71 przegląd wydawnictw Teatr na półkach księgarskich podpisywany: (tim), Vit, a w 1960-61 i 1969-71 Świstek teatralny podpisywany Theatralski) i „Pamiętniku Teatralnym” (od 1957; podpisywane również: J.T., Jan Maczek-Obelski, Jan Mitosz, Jan Wiśniewski), a także w programach teatralnych i publikacjach poświęconych teatrowi, m.in. w wydawnictwach Enciclopedia dello Spettacolo (Mediolan) oraz Tieatralnaja Enicikłopiedija (Moskwa). W 1963 ożenił się z Marianną Gdowską, aktorką. W 1965 uzyskał w IS PAN doktorat na podstawie rozprawy «Dziady» w inscenizacji Leona Schillera (promotor doc. Zbigniew Raszewski). W tymże roku został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Książki. W „Roczniku Literackim” za lata 1967-72 opracowywał dział Teatralia. W 1971 i 1988 przebywał na stypendiach w Leningradzie i w Wilnie, zbierając materiały do dziejów teatru wileńskiego w XVIII i XIX w. (w 1986 i 1991 zredagował numery monograficzne „Pamiętnika Teatralnego”, poświęcone temu tematowi). Od 1973 zajmował się głównie działalnością edytorską i redakcyjną. W 1974/75 był konsultantem literackim Teatru Dramatycznego w Warszawie. W 1975-79 prowadził wykłady na Wydziale Wiedzy o Teatrze w warszawskiej PWST. W 1976 i 1982 wchodził w skład komisji egzaminacyjnej Związku Artystów Scen Polskich i Ministerstwa Kultury i Sztuki dla aktorów eksternów. W 1981-86 był członkiem Rady Naukowej IS PAN, a w latach 1990-93 Komitetu Nauk o Sztuce PAN. W 1990 otrzymał wraz z całym zespołem „Pamiętnika Teatralnego” nagrodę PAN. W 1998 przeszedł na emeryturę w IS PAN. Kontynuował prace edytorskie i teatrologiczne; publikował m.in. w „Dialogu” i „Zeszytach Literackich”, został redaktorem Pism Leona Schillera. Wyróżniony odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1979). Zmarł 24 marca 2015 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Prawosławnym na Woli.