TIMOFIEJEW Grzegorz

Urodzony 11 marca 1908 w Łodzi w spolszczonej rodzinie rosyjskiej; syn Bazylego Timofiejewa, urzędnika, i Marty z Susłowów, nauczycielki. W czasie I wojny światowej przebywał w miejscowości Tambow w środkowej Rosji, gdzie uczył się w prywatnym gimnazjum. W 1919 powrócił do Polski i od 1922 uczęszczał do Miejskiego Gimnazjum Męskiego im. J. Piłsudskiego w Łodzi, gdzie w 1927 zdał maturę. W tymże roku debiutował jako poeta wierszem pt. Piosenka o tramwaju i złym konduktorze, ogłoszonym w krakowskiej „Gazecie Literackiej” (nr 11). W 1928 był współtwórcą łódzkiej grupy poetyckiej Meteor, wydającej pismo pod tym samym tytułem (tu wspólnie z Marianem Piechalem używał pseudonimu Tytus Gorzeń). W tymże roku pracował w redakcji dodatku literackiego do łódzkiego dziennika lewicowego „Głos Poranny”; z pismem tym współpracował także w następnych latach (1929-34). W 1928-35 studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i uzyskał magisterium z filologii polskiej i rosyjskiej. W 1931 był założycielem Łódzkiego Klubu Literackiego, a w 1931-32 redagował jego organ prasowy „Prądy”. Po zamknięciu pisma w 1932 prowadził działalność prelegencko-oświatową w ramach Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. W 1933 był członkiem tajnej redakcji czasopisma „Lewar”, powstałego z inspiracji Komunistycznej Partii Polski. Wiersze, recenzje literackie i przekłady (głównie z literatury rosyjskiej) publikował także w „Gazecie Polskiej” (1930-32, 1934-38), „Tygodniku Ilustrowanym” (1932-37), „Kamenie” (1933-37), „Ilustrowanej Rewii Tygodniowej” (1934-39), „Kurierze Literacko-Naukowym” (1934-39) i „Okolicy Poetów” (1935). W 1935 powrócił do Łodzi. W 1938-39 wraz z Tadeuszem Sarneckim redagował miesięcznik społeczno-literacki „Wymiary”. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Łodzi. W 1941 został członkiem Związku Walki Zbrojnej (ZWZ); w 1942 współredagował z Tadeuszem Sarneckim wydawany w Łodzi tajny tygodnik ZWZ „Biuletyn Kujawski” oraz jego dodatek literacki „Tyrtej”. W sierpniu 1942 aresztowany przez gestapo, został w kwietniu 1943 wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, a stamtąd do obozu w Mauthausen-Gusen. Pisał w tym okresie wiersze, konspiracyjnie rozpowszechniane wśród więźniów. W 1944 na tajnym konkursie literackim w obozie uzyskał pierwszą nagrodę za wiersz pt. Do synka list z obozu. Po wyzwoleniu, w czerwcu 1945 powrócił do Łodzi. W tymże roku został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) (od 1948 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza). W 1945-46 redagował dział literacki tygodnika „Pobudka”, organu prasowego PPS, a w 1945-48 był łódzkim korespondentem „Robotnika”; zamieszczał tu wiersze, artykuły literackie, recenzje teatralne, a także w 1946 cykl pt. Listy z Łodzi. Publikował nadto m.in. we „Wsi” (1945, 1951-53; tu w 1952-53 stała rubryka z życia literackiego i kulturalnego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich pt. Kronika radziecka) i „Głosie Robotniczym” (1946, 1951-62). Jednocześnie w 1946-50 pełnił funkcję kierownika literackiego Teatru „Osa”. W 1952-53 był wiceprezesem Oddziału Łódzkiego Związku Literatów Polskich. W 1954 pełnił funkcję sekretarza redakcji Łodzi Literackiej. Następnie pracował w Wydziale Kultury Rady Narodowej Łodzi. Był czynnym działaczem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Kontynuując twórczość literacką, ogłaszał prozę, wiersze, artykuły literackie i przekłady w wielu czasopismach, m.in. w „Kamenie” (1956-60), „Głosie Nauczycielskim” (1957-59), „Ziemi Łęczyckiej” (1957-60) i „Odgłosach” (1958-62). W 1961 otrzymał nagrodę literacką Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi za całokształt pracy literackiej. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960). Zmarł 3 października 1962 w Łodzi.