TARNAWSKI Władysław

Urodzony 3 listopada 1885 w Przemyślu; syn Leonarda Tarnawskiego, adwokata, i Wincenty z Waygardów. W 1896-1903 uczęszczał do I Państwowego Gimnazjum im. J. Słowackiego w Przemyślu. W 1903 podjął studia z zakresu filologii klasycznej i polskiej na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowie. Z powodu złego stanu zdrowia przerwał studia; przebywając w wielu uzdrowiskach, zajmując się dorywczo pracami literackimi i przekładami z języka angielskiego. W tym czasie zaangażował się w działalność przemyskiego Towarzystwa Młodzieży Polskiej „Znicz” i Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Od 1908 studiował na Wydziale filozoficznym UJ, początkowo filologię klasyczną, następnie anglistykę. Debiutował w 1909 jako poeta wierszem pt. U grobu wieszcza, ogłoszonym na łamach „Słowa Polskiego” (nr 508). W 1913 doktoryzował się na UJ na podstawie rozprawy pt. O polskich przekładach dramatów Szekspira (promotor prof. Jan Łoś). Podczas I wojny światowej w 1914-15 służył w armii austriackiej. Następnie do 1924 pracował jako nauczyciel języka polskiego i historii w gimnazjum w Przemyślu. Działał aktywnie jako członek przemyskiego Koła Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych; w 1918/19 był jego sekretarzem. W 1918 objął funkcję redaktora tygodnika „Ziemia Przemyska.” Był działaczem Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. W 1919 został wybrany na członka zarządu nowo powstałej organizacji Zjednoczenie Polskie. W tymże roku ożenił się z Marią Kościńską. W 1922 habilitował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie na podstawie pracy pt. Życie, dzieło i znaczenie w literaturze angielskiej Krzysztofa Marlowa. Z odbytej podróży do Anglii ogłaszał w 1923-24 w „Ziemi Przemyskiej” stały cykl felietonów zatytułowanych List z Londynu lub Z pobytu w Londynie. W 1923/24 podjął na UJK wykłady jako zastępca profesora nowo utworzonej katedry filologii angielskiej, a w 1924 został tamże mianowany profesorem nadzwyczajnym. Od 1924 był członkiem przybranym, a od 1928 członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie; w 1929-35 pełnił funkcję sekretarza Wydziału Filologicznego tegoż Towarzystwa. W 1928 po powstaniu Stronnictwa Narodowego (SN), został przewodniczącym lwowskiego Koła oraz członkiem Zarządu Dzielnicowego SN. Objął też stanowisko prezesa komitetu redakcyjnego „Lwowskiego Kuriera Porannego” oraz zaczął sprawował opiekę nad akademickim Kołem Młodzieży Wszechpolskiej we Lwowie. Mimo wyraźnie antyrządowych poglądów został w 1929 odznaczony Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości. W 1934 został ze względów politycznych przeniesiony w stan spoczynku (w związku z tzw. reformą Jędrzejewiczowską), co spowodowało likwidację katedry filologii angielskiej na UJK, jednak na życzenie senatu uczelni prowadził nadal (jako prace zlecone) wykłady i ćwiczenia. W 1936 wybrał się w podróż do Anglii. W styczniu 1938 powrócił do UJK do reaktywowanej katedry filologii angielskiej. Rozprawy, artykuły i recenzje literackie publikował m.in. w „Przeglądzie Warszawskim” (1921, 1923-25), „Kurierze Poznańskim” (1930, 1936-38), „Kurierze Lwowskim” (1931, 1933), „Kulturze” (1936-37), „Nowej Książce (1936-37; tu stały cykl recenzji pt. Przekłady z literatur obcych), Kurierze Warszawskim” (1936-38), „Kronice Polski i Świata” (1938-39). Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich wykładał do 1941 na Państwowym Uniwersytecie Ukraińskim im. I. Franki, pełniąc jednocześnie obowiązki kierownika katedry. W drugiej połowie 1943 przeniósł się do Krakowa i brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim. Po upływie pół roku powrócił do Lwowa. Po wkroczeniu Armii Czerwonej i wznowieniu działalności uniwersytetu, podjął w 1945 pracę na stanowisku kierownika Katedry Filologii Anglistyki. W lipcu 1945 zdecydował się opuścić Lwów; zamieszkał w Przemyślu i aktywnie działał w tamtejszym oddziale Towarzystwa Polonistów. W listopadzie 1945 rozpoczął wykłady w katedrze literatury angielskiej na UJ, a w sierpniu 1946 formalnie objął kierownictwo tejże katedry i wówczas przeniósł się z Przemyśla do Krakowa. Pracował nadal nad przekładem wszystkich dzieł Shakespeare'a. W 1946 został mianowany profesorem zwyczajnym UJ. Kontynuując twórczość literacką, publikował artykuły w „Tygodniku Powszechnym” (1945-46), „Tygodniku Warszawskim” (1945-46), „Nowych Horyzontach” (1946) i „Zdroju” (1946). Był autorem haseł do Polskiego słownika biograficznego. Aktywnie działał w Komitecie Ziem Wschodnich, od listopada 1945 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego oraz redagował pismo organizacji „Biuletyn Kresowy.” W tym czasie pisywał też do konspiracyjnego pisma SN zatytułowanego „Centralny Biuletyn Wewnętrzny”. W 1946 został członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Aresztowany w grudniu 1946, został postawiony w październiku 1947 przed sądem wojskowym w więzieniu na Mokotowie w Warszawie i skazany na 10 lat pozbawienia wolności oraz utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych. Początkowo przebywał w więzieniu we Wronkach, od stycznia 1948 na Mokotowie. Skazany na wieloletnie więzienie, uzyskał w marcu 1948 zezwolenie na prowadzenie w więzieniu prac naukowych. Zmarł jako więzień 4 kwietnia 1951 w Warszawie.