BIO
Urodzony 17 sierpnia 1877 w Ruszkach (powiat kutnowski) w rodzinie inteligenckiej; syn Artura Śliwińskiego i Marii z Zielińskich. Uczęszczał początkowo do gimnazjum w Warszawie, a następnie w Łodzi. Po ukończeniu piątej klasy przerwał naukę i w 1895 został zatrudniony jako praktykant w Zakładach Żyrardowskich. Debiutował w 1897 wierszem pt. Szczęście, opublikowanym w „Kurierze Niedzielnym” (nr 51). Zaczął w tym czasie uprawiać twórczość publicystyczną na łamach tegoż pisma, a także „Tygodnika Polskiego” i „Tygodnika Ilustrowanego”. W 1900 wyjechał do Lipska, gdzie w 1901 ukończył Akademię Handlową. Nadsyłał stamtąd stałe korespondencje do „Gazety Polskiej”. Po powrocie do Polski pracował nadal w Zakładach Żyrardowskich, a następnie został przez firmę skierowany do pracy do Kijowa. Wstąpił tam do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS); wszedł w skład miejscowego Komitetu Okręgowego. Rozprawy, artykuły i recenzje publikował w „Łowcu Polskim” (1901-08, 1912, 1924, 1928; tu korespondencje, podpisane też: A.Ś.; Artur Ś., oraz Kronika myśliwska), „Prawdzie” (1903-05; podpisany też: Bron.; tu w 1903-04 rubryka pt. Odgłosy), „Krytyce” (1905-06). W 1904 został członkiem Towarzystwa Kresowego Politycznego (TKP) w Kijowie i brał udział w pracach działającego tam nielegalnego Uniwersytetu Latającego. W 1905 ożenił się z Leokadią Czarnecką. W 1906 redagował dziennik TKP pt. „Głos Kijowski”, na którego łamach publikował też artykuły (podpisane: A.Śl., Z. Bronisławski). W tymże roku powrócił do kraju, zamieszkał początkowo w Krakowie. Związał się z PPS – Frakcją Rewolucyjną; od 1907 należał do Komitetu Zagranicznego tej partii. W 1906-07 był faktycznym redaktorem jej organu teoretycznego pt. „Trybuna”; na łamach tego pisma zamieszczał liczne artykuły (podpisane też: A.N-ski; A.T-r; Ar.; Art.; B.Z.; K.T.; Konrad T.; T-ur; Z.B.; Z. Bronisławski; Z-ski; Zb.). W 1908 przeniósł się do Warszawy, gdzie przez krótki czas uczył w gimnazjum Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny, a następnie pracował w firmie Wertheima i w Wołżysko-Kamskim Banku Handlowym. W 1908 został członkiem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy (do 1915 wiceprezes). W tymże roku wspólnie z Gustawem Daniłowskim i Stanisławem Pytlińskim wydawał dwutygodnik „Witeź”. W 1914 był przedstawicielem PPS w Zjednoczeniu Organizacji Niepodległościowych i członkiem kierownictwa Polskiej Organizacji Narodowej. W 1915-17 był przewodniczącym Centralnego Komitetu Narodowego, w 1917 sekretarzem Tymczasowej Rady Stanu, a następnie do 1918 jej wiceprezesem. W 1918 pełnił funkcję wiceprezesa Rady Miejskiej, a w 1919-22 wiceprezydenta miasta stołecznego Warszawy. W 1917-18 działał w Stronnictwie Niezawisłości Narodowej, którego był prezesem i w Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych. W 1920 był przewodniczącym Zjazdu Demokracji Polskiej, następnie prezesem Tymczasowej Rady Związku Demokracji Polskiej. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej został prezesem Rady Obrony Stolicy. W 1922 mianowany prezesem Rady Ministrów, pełnił tę funkcję przez 9 dni (28 VI-7 VII). Kontynuował twórczość publicystyczną i literacką; publikował recenzje i artykuły w „Świecie” (1921-29, z przerwami), „Kurierze Porannym” (1922-34, z przerwami), „Tygodniku Ilustrowanym” (1930-34; podpisany też: A.Śl.) oraz w „Pionie” (1933-35). W 1924 został wybrany na przewodniczącego Zarządu Fundacji Stypendialnej Józefa Piłsudskiego. W 1926-30 był prezesem warszawskich Teatrów Miejskich. Należał do jednej z warszawskich lóż Wielkiej Loży Narodowej. W 1932 został naczelnym dyrektorem Polskiego Banku Komunalnego, w 1935 prezesem Rady Nadzorczej Polskiego Radia SA (do 1939). Działał w instytucjach mających na celu uczczenie pamięci Józefa Piłsudskiego, m.in. w Instytucie Badania Najnowszej Historii Polski J. Piłsudskiego i w Radzie Funduszu Kultury Narodowej J. Piłsudskiego. Za twórczość krytycznoliteracką został odznaczony w 1935 Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. W 1935-38 był senatorem Rzeczpospolitej Polskiej. Po wybuchu II wojny światowej został członkiem Komitetu Obywatelskiego w Warszawie; odznaczony Krzyżem Walecznych (1939). Podczas okupacji niemieckiej był prezesem Stołecznego Komitetu Samopomocy Społecznej (do jego rozwiązania w 1941); nadal też pracował na stanowisku dyrektora Polskiego Banku Komunalnego. Stanowisko to zajmował również po wojnie, do przejścia na emeryturę w 1949. Publikował artykuły w „Nauce i Sztuce” (1947-48). Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1924). Zmarł 16 stycznia 1953 w Warszawie.
Twórczość
1. Kramarze. Komedia w 3 aktach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Letni 1905.
2. Mickiewicz jako polityk. [Studium]. Kraków: Gebethner i Sp. 1907, 254 s. Wyd. 2 tamże 1908.
3. Sąd. Komedia w 1 akcie. Prapremiera: Warszawa, Teatr Rozmaitości 1908.
4. Wojna z żonami. Farsa w 3 odsłonach. Prapremiera: Kijów 1908.
5. Maurycy Mochnacki. Żywot i dzieła. Lwów: Księgarnia Polska B. Połonieckiego 1910, 400 s. Wyd. 2 poprawione Warszawa: M. Arct 1921, 440 s.
6. Powstanie listopadowe. Kraków: Książka 1911, 197 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1912; wyd. 4 [!] Warszawa: M. Arct 1918, tamże: wyd. 5 1920, wyd. 6 przejrzane i poprawione 1930; wyd. nowe Londyn: Wydawnictwo Światowego Związku Polaków z Zagranicy 1946.
7. Konstytucja Trzeciego Maja. Warszawa: Komitet obchodu rocznicy 3 Maja 1916, 54 s. Wyd. nast.: wyd. 2 Warszawa: M. Arct 1918, wyd. 3 powiększone tamże 1921; wyd. 4 Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1938.
8. Powstanie kościuszkowskie. Warszawa: M. Arct 1917, 217 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1920; wyd. 3 Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1939; [wyd. 4] uzupełnione aneksami M. Kukiela, H. Mościckiego i A. Zahorskiego. [Wstęp:] M.M. Drozdowski. Warszawa: Wydawnictwo Jeden Świat 2004.
9. Tadeusz Kościuszko. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Kościuszkowskiego 1917, 16 s. Wyd. 2 Warszawa: M. Arct 1922, 20 s.
10. Joachim Lelewel. Zarys biograficzny. Lata 1786-1836. Warszawa: M. Arct 1918, 455 s. Wyd. 2 przejrzane i uzupełnione Warszawa: Kasa im. Mianowskiego 1932.
11. List otwarty... do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. [B.m.] 1919, 6 s.
12. Polska niepodległa. Opowiadania z dziejów Polski z 12 reprodukcjami J. Matejki. [Praca historyczna]. Warszawa: M. Arct 1919, 198 s.
13. Powstanie styczniowe. Warszawa: M. Arct 1919, 246 s. Wyd. nast.: wyd. 2 tamże 1921; wyd. 3 Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1938; wyd. nowe ilustrowane, przejrzane i zaopatrzone w indeks nazwisk Londyn: Wydawnictwo Światowego Związku Polaków z Zagranicy 1945, 186 s.
14. Hetman Żółkiewski. Warszawa: M. Arct 1920, 263 s. Wyd. 2 tamże 1922.
15. Jan Karol Chodkiewicz, hetman wielki litewski. Warszawa: M. Arct 1922, 170 s.
16. Stefan Batory. Warszawa: M. Arct 1922 [antydatowane 1921], 271 s.
17. Jan Sobieski. Warszawa: M. Arct 1924, 339 s. Toż wyd. albumowe, 195 s.
Przekłady
angielski
18. Naród, wódz i wojsko. [Broszura propagandowa]. Warszawa: „Droga” 1924, 21 s.
19. Król Władysław IV. Warszawa: M. Arct 1925, 222 s.
20. Na przełomie dwóch epok. [Szkice]. Warszawa: Gebethner i Wolff 1931, 154 s.
Zawartość
21. Odsiecz wiedeńska. Warszawa: Komitet Obchodu 250-lecia Zwycięstwa pod Wiedniem 1933, 71 s. Przedruk offsetowy: Londyn: Stowarzyszenie Kombatantów 1983.
22. Jan Zamoyski, kanclerz i hetman wielki koronny. Warszawa: Trzaska, Evert i Michalski 1947, 427 s.
23. Tragedia i sens powstań polskich. Od Insurekcji Kościuszkowskiej do Powstania Warszawskiego. Powst. 1948. Druk fragmentu: „Nauka i Sztuka” 1948 t. 9 s. 91-117.
Utwory niepublikowane
Rękopisy znajdujące się w Archiwum Polskiej Akademii Nauk w Warszawie:.
Utwory niepublikowane, niedatowane
Rękopisy znajdujące się w Archiwum Polskiej Akademii Nauk w Warszawie:.
Prace edytorskie
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1951.
