ŚLĘK Ludwika

Urodzona 2 grudnia 1933 w Wilnie; córka Edwarda Szczerbickiego, i Marii z Ciąpałów, nauczycieli. W czasie II wojny światowej przebywała nadal w Wilnie. W 1945 w ramach tzw. repatriacji przeniosła się do Wrocławia. W 1947 rozpoczęła naukę w I Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu, które ukończyła w 1951. W tymże roku rozpoczęła studia w zakresie filologii polskiej i klasycznej na Uniwersytecie Wrocławskim (UWr.). W trakcie studiów od maja 1955 do września 1956 pracowała jako redaktor w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, a po ukończeniu studiów w 1956, w Instytucie Filologii Polskiej UWr. Debiutowała w 1956 artykułem pt. Ze studiów nad „Fraszkami” Jana Kochanowskiego, opublikowanym w „Zeszytach Naukowych Uniwersytetu Wrocławskiego” (nr 2). W tymże roku wyszła za mąż za Jana Ślęka, dyrygenta. W 1962 otrzymała doktorat na podstawie rozprawy pt. Duma staropolska (promotor profesor Władysław Floryan) i w tymże roku stanowisko adiunkta. W 1965 otrzymała nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego. Habilitowała się w 1972 na podstawie rozprawy pt. Staropolska epika historyczna (heroiczna). Od tegoż roku pracowała jako docent na stanowisku zastępcy dyrektora Instytutu Filologii Polskiej UWr. (do 1978), a następnie do 1981 prodziekana Wydziału Filologicznego. Od 1981 do przejścia na emeryturę w 2004 kierowała Zakładem Literatury Dawnej Instytutu Filologii Polskiej UWr. W 1992 otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 2000 zwyczajnego. Została członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Weszła w skład redakcji „Pamiętnika Literackiego”. Mieszka we Wrocławiu.