SZNARBACHOWSKI Włodzimierz

Urodzony 19 listopada 1913 w Petersburgu; syn Franciszka Sznarbachowskiego, adwokata, i Heleny z Kozakowskich. Jesienią 1919 cała jego rodzina, jako polscy uchodźcy, ewakuowała się z Kijowa i przez Symferopol na Krymie, Warnę, Sofię i Bukareszt przybyła na wiosnę 1920 do Polski. W związku z pracą ojca mieszkał początkowo w Poznaniu, od 1922 w Konstancinie pod Warszawą, a od 1926 w Warszawie, gdzie uczył się w Gimnazjum Wojciecha Górskiego. W 1931 zdał maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Będąc studentem I roku poznał Bolesława Piaseckiego. Działał w organizacji katolickiej Iuventus Christiana, został administratorem miesięcznika tej organizacji pt. „Iuventus Christiana”. Zbliżył się też do katolickiego stowarzyszenia Odrodzenie. Po opuszczeniu Iuventus wstąpił do Konfederacji Filarecja, był kilkakrotnie jej marszałkiem. W 1932/33 związał się organizacyjnie z B. Piaseckim, od 1933 był członkiem organizacji studenckiej Młodzież Wszechpolska; w tymże roku wszedł w skład redakcji pisma „Akademik Polski”, na przełomie 1933/34 został jego redaktorem naczelnym. Objął też kierownictwo propagandy prasowej Oddziału Akademickiego. Publikował w „Akademiku Polskim” i „Sztafecie”, w której od pierwszego numeru ogłaszał artykuły programowe. Od 1934 należał do Obozu Narodowo-Radykalnego (ONR). W czerwcu tego roku aresztowany wraz z grupą przywódców ONR, mylnie podejrzewanych o udział w zamachu na ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego, został umieszczony w więzieniu w Berezie Kartuskiej (zwolniony we wrześniu). W 1935 ukończył prawo na UW i odbywał służbę wojskową w podchorążówce artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W styczniu 1936 ciężko się rozchorował, początkowo został przewieziony do szpitala do Chełma, następnie ponad dwa lata spędził w Sanatorium Akademickim w Zakopanem (1936-39). W 1939 rozpoczął pracę w Związku Szlachty Zagrodowej w Przemyślu i w redakcji pisma „Pobudka”. Po powrocie do Warszawy został kierownikiem wyszkolenia ideowego Narodowej Organizacji Bojowej „Życie i Śmierć dla Narodu”, powstałej wewnątrz ONR „Falanga”. W tym czasie publikował artykuły w miesięczniku ojców marianów „Pro Christo”. Po wybuchu II wojny światowej przebywał nadal w Warszawie. W grudniu 1939 wyjechał do Rzymu jako konwojent archiwum ambasady włoskiej w Warszawie. Pracował w Delegaturze Rządu Rzeczpospolitej Polskiej na Włochy. Wstąpił do nielegalnej Włoskiej Partii Socjalistycznej. Od 1944 publikował sporadycznie przekłady z włoskiego, artykuły i recenzje w wydawanych przez Oddział Propagandy i Kultury Armii Polskiej na Wschodzie pismach „Orzeł Biały” i „Ochotniczka”. W 1945 założył i redagował wychodzący w Rzymie kwartalnik społeczno-kulturalny w języku włoskim „Iridion” (nr 1/2 i 3/4). Od 1946 był członkiem Komitetu Zagranicznego Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), w którym pełnił m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Rady Naczelnej w Londynie i Komitetu Głównego w Niemczech; był też przewodniczącym Klubu PPS w Polskiej Radzie Narodowej. Po rozpadzie Włoskiej Partii Socjalistycznej należał również do Socjalistycznej Partii Pracujących Giuseppe Saragata i w 1947 przewodniczył jej Sekcji Międzynarodowej. Od 1947 współpracował z dziennikiem „L'Umanitá”, w którym prowadził przegląd wydarzeń w Polsce Ludowej. Był współpracownikiem Biura Włoskiego Radia Wolna Europa (RWE), a po przeniesieniu się w 1952 do Monachium stałym pracownikiem Rozgłośni Polskiej RWE (do 1990). W 1953 ożenił się z Olgą Caminati, architektem. W 1967 debiutował jako poeta cyklem wierszy pt. Kantata, ogłoszonym w „Oficynie Poetów” (nr 3); publikował następnie w tym londyńskim kwartalniku do 1977. Wiersze, artykuły publicystyczne i literackie zamieszczał nadto w innych czasopismach emigracyjnych, m.in. londyńskich „Tygodniku Polskim” i „Wiadomościach” oraz w paryskich „Zeszytach Historycznych”. Około 1963 wstąpił do Związku Pisarzy na Obczyźnie. W październiku 1978 został wiceprzewodniczącym Centralnego Komitetu Zagranicznego PPS. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001). Zmarł 24 stycznia 2003 w Locarno; pochowany w Pollone, w północnych Włoszech.