BIO
Urodzony 13 stycznia 1904 w miasteczku Pakość w powiecie mogileńskim w Poznańskiem; syn Władysława Szenica, chemika, doktora filozofii, i Apolonii z domu Wieczorek. Nauki początkowe pobierał w domu. Od 1914 uczył się w Gimnazjum im. J. Kasprowicza w Inowrocławiu i tu w 1921 uzyskał maturę. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim. Po pierwszym roku studiów przez osiem miesięcy praktykował w kancelarii prawniczej w Bydgoszczy, po czym powrócił na studia; w 1924 uzyskał magisterium. Po odbyciu trzyletniego stażu aplikanckiego (w sądzie grodzkim, potem Prokuratorii Generalnej w Bydgoszczy i sądzie grodzkim w Chodzieży) złożył w 1928 egzamin asesorski i został mianowany asesorem, potem sędzią grodzkim w Poznaniu. W tymże roku został oddelegowany do Warszawy, gdzie podjął pracę w Ministerstwie Sprawiedliwości. W 1929 odbył pięciomiesięczną służbę wojskową w Grudziądzu. W 1930 został przydzielony do Ministerstwa Spraw Zagranicznych i objął stanowisko attaché, a następnie zastępcy przedstawiciela Państwa Polskiego przy Komisji Mieszanej i Trybunale Rozjemczym dla Górnego Śląska z siedzibą w Bytomiu, a później w Katowicach. W 1932-37 był delegatem Polski w Górnośląskiej Komisji Polubownej dla Spraw Obywatelstwa i sędzią okręgowym w Katowicach, gdzie następnie pracował w Sądzie Apelacyjnym. Jesienią 1938, oddelegowany do Departamentu Ustawodawczego Ministerstwa Sprawiedliwości i mianowany sędzią Sądu Apelacyjnego, powrócił do Warszawy; opracowywał ustawodawstwo handlowe i wojenne, ogłaszał artykuły w prasie prawniczej. W tymże roku ożenił się z Ireną Żochowską, z zawodu prawnikiem, potem pianistką (zmarła 1964). Po wybuchu II wojny światowej został we wrześniu 1939 ewakuowany wraz z Ministerstwem do Dubna. W grudniu 1939 powrócił do Warszawy i tu przebywał podczas okupacji niemieckiej. Początkowo utrzymywał się z handlu, był też administratorem kamienic żydowskich, potem także tłumaczem przysięgłym w Biurze Tłumaczy przy Hipotece Warszawskiej oraz urzędnikiem w Zjednoczeniu Central Rolniczych. Na zlecenie Armii Krajowej gromadził materiały do przyszłego ustawodawstwa dotyczącego odszkodowań wojennych. Po upadku powstania warszawskiego mieszkał w Radości. W listopadzie 1944 z ramienia Biura Rewindykacji i Odszkodowań Wojennych współorganizował na terenach wyzwolonych spod okupacji niemieckiej tzw. grupy operacyjne, zajmujące się zabezpieczaniem i uruchamianiem zakładów przemysłowych, a w lutym 1945 jako pełnomocnik główny Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów wyjechał z tym samym zadaniem do Poznania. W 1945-46 był współorganizatorem i prezesem, a następnie członkiem Rady Nadzorczej Polskiego Związku Zachodniego oraz współzałożycielem Polskiej Agencji Zachodniej. W sierpniu 1945 został mianowany delegatem Biura Rewindykacji na Niemcy z siedzibą w Berlinie; w 1946-48 był tam członkiem Polskiej Misji Wojskowej w stopniu podpułkownika, a także przewodniczącym strony polskiej w polsko-radzieckiej Komisji do spraw Reparacji Wojennych; za akcję reparacyjną w 1946 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. Od 1946 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (w 1948-56 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza). Do Warszawy powrócił w styczniu 1948 i do 1949 był radcą w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Biurze Prac Kongresowych i w Biurze Prawno-Traktatowym. Debiutował w 1948 artykułem pt. Na marginesie dwóch nieznanych exlibrisów polskich, opublikowanym w piśmie „Poligrafika” (nr 3/4). Korzystając z dwuletniego urlopu bezpłatnego, podjął pracę w przedsiębiorstwie Film Polski, najpierw jako kierownik działu ogólno-organizacyjnego, potem zaś jako dyrektor biura prasy i informacji. W 1950 powrócił do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, gdzie do 1955 pracował w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych jako kierownik działu niemcoznawczego, a później działu historycznego. W 1955-62 był kierownikiem redakcji literatury niemieckiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym. W tym czasie wiele podróżował, m.in. do Belgii, Egiptu, Francji, Grecji, Jugosławii, Iranu, Turcji, Włoch i Związku Radzieckiego. W 1959 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). Od 1962 nie pracował etatowo. Nawiązał współpracę z Polskim Radiem, prowadząc wspólnie z Teofilem Sygą cykle audycji popularnych Dyliżans historyczny (1962) i Antykwariat z kurantem (1964). Od 1963 współpracował z Agencją Informacyjną „Interpress” jako autor cotygodniowego felietonu na tematy kulturalne. W 1967 podróżował po Stanach Zjednoczonych. W 1970 ożenił się z Krystyną z Sojeckich Kozłowską (zmarła 1976). Współpracował z „Nowymi Książkami”, gdzie w 1971-75 zamieszczał stały cykl miniatur biograficznych pt. Ongiś. W styczniu 1984 wstąpił do nowego ZLP. Był wybitnym kolekcjonerem i bibliofilem, specjalizował się zwłaszcza w problematyce warszawskiej. Za twórczość varsavianistyczną otrzymał odznakę „Za Zasługi dla Warszawy” (1973) i nagrodę miasta stołecznego Warszawy (1974). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1971), Krzyżem Oficerskim (1980) i Krzyżem Komandorskim (1982) Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1977). Zmarł 28 listopada 1987 w Warszawie.
Twórczość
1. Nabycie obywatelstwa na zasadzie polsko-niemieckiej Konwencji Górnośląskiej z dnia 15 maja 1922 roku. Komentarz. Katowice: „Gazeta Urzędowa Województwa Śląskiego” 1937, 266 s.
Przekłady
czeski
2. Generałowie i Hitler. [Szkic historyczny]. Warszawa: Czytelnik 1951, 151 s.
3. Najstarszy szlak Warszawy. Krakowskie Przedmieście, Nowy Świat, Aleje Ujazdowskie. [Monografia historyczna; współautor:] J. Chudek. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1955, 365 s.
4. Pitaval warszawski. [Szkice historyczne]. Warszawa: Czytelnik 1955-1959.
T. 1. 1955, 209 s. Wyd. 2 rozszerzone z podtytułem (1524-1794). Tamże 1957, 333 s.
Zawartość
T. 2. z podtytułem (1795-1914). Cz. 1-2. 1958, 305 + 261 s. Wyd. 2 tamże 1959, 570 s.
Zawartość
Wyd. łączne t. 1-2 jako wyd. 3 poszerzone Warszawa: Książka i Wiedza 1975, 564 s.
5. Królewskie kariery warszawianek. [Szkice historyczne]. Warszawa: Iskry 1959, 207 s. Wyd. 2 poszerzone tamże 1971.
Zawartość
6. Maria Szymanowska i jej czasy. [Biografia; współautor:] T. Syga. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1960, 524 s.
7. Mars i Syrena. [Szkice historyczne]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1960-1964.
Nagrody
Cz. 1. Larum na traktach Warszawy. 1960, 330 s. Wyd. 2 tamże 1965.
Zawartość
Cz. 2. Mars i Syrena. 1964, 254 s.
Zawartość
Wyd. łączne cz. 1-2. 1966, 662 s.
8. Pitaval wielkopolski. [Szkice historyczne]. Warszawa: Czytelnik 1960, 270 s. Wyd. 2 Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 1977.
Zawartość
Adaptacje
filmowe
9. Ochmistrzyni i faworyty królewskie. Portrety trzech dam warszawskich. [Szkice historyczne]. Warszawa: Iskry 1961, 169 s.
Zawartość
10. Maria Kalergis. [Biografia]. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1963, 545 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 uzupełnione 1965, wyd. 3 uzupełnione 1968, wyd. 4 1973.
11. Pitaval makabryczny, czyli sprawy pijackie. Alkoholizm a przestępczość. [Szkice historyczne]. Przedmowa: S. Antoszczuk. Posłowie: J. Sawicki. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich 1965, 264 s.
Zawartość
12. Walki o Warszawę 1656-1657. [Szkic historyczny]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1968, 187 s.
13. Ani triumf, ani zgon. [Szkic o powstaniu listopadowym]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1969, 424 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1971, wyd. 3 1981.
14. Franciszek Liszt. [Biografia]. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1969, 561 s. Wyd. 2 tamże 1975.
15. Generał Józef Chłopicki. 1771-1854. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1972, 174 s.
16. Za zachodnią miedzą. Polacy w życiu Niemiec XVIII i XIX wieku. [Szkice i biografie]. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1973, 374 s.
Zawartość
Przekłady
niemiecki
17. Ongiś. [Miniatury biograficzne]. „Nowe Książki” 1971-1975. Wyd. osobne Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1975, 466 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1980, wyd. 3 [1986].
18. Większy niż król ten książę. Część pierwsza opowieści o księciu Józefie Poniatowskim. [Biografia]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1976, 371 s. Cz. 2 zob. poz. ↑.
19. Cmentarz Powązkowski. Zmarli i ich rodziny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1979-1983.
Nagrody
[T. 1]. 1790-1850. 1979, 480 s.
[T. 2]. 1851-1890. 1982, 457 s.
[T. 3]. 1891-1918. 1983, 470 + [164] s.
20. Książę Wódz. Część druga opowieści o księciu Józefie Poniatowskim. [Biografia]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1979, 376 s. Cz. 1 zob. poz. ↑.
21. Tajemnice grobu z białego marmuru. [Opowieść o Marii Wisnowskiej]. „Tygodnik Demokratyczny” 1982 nr 5-16.
22. Bratanek ostatniego króla. [Biografia J. Poniatowskiego]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej [1983], 580 s.
23. Garść wspomnień. Posłowie: M. Podkowiński. Powst. 1987. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 1990, 269 s.
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1980.
