SZCZERBOWSKI Adam

Urodzony 13 września 1894 w Jarosławiu; syn Antoniego Szczerbowskiego, urzędnika, i Rozalii z domu Hofman. W 1913 ukończył VI Gimnazjum we Lwowie, następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Lwowskim. Uczestniczył w pracach Koła Polonistów. W 1914 przerwał studia i wstąpił do Legionów Polskich. W 1917, po tzw. kryzysie przysięgowym, został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski. Po powrocie do kraju kontynuował w 1919-21 studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, z przerwą w 1920, kiedy jako ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Zasługi. Debiutował w 1919 wierszami z cyklu Złote czasy (o incipitach: Serce moje..., Przed potworną..., Drobne ziarno...) na łamach krakowskiego czasopisma literacko-artystycznego „Maski” (nr 9). Liczne wiersze publikował też w lwowskiej „Gazecie Porannej” (1919-22). Ożenił się z Janiną Klimowicz, nauczycielką. W 1921 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich). Po złożeniu egzaminów na nauczyciela szkół średnich pracował w 1921-28 w Państwowym Gimnazjum Męskim im. S. Staszica oraz w prywatnym gimnazjum żeńskim w Hrubieszowie. Od 1922 był nadto kuratorem Kółka Literackiego Młodzieży Szkolnej oraz redagował pismo Kółka pt. „Pąkowie” (1923-29). Wchodził w skład redakcji „Przeglądu Hrubieszowskiego” (1923-25; tu w 1923-24 liczne artykuły podpisane as), w 1926 pełnił obowiązki redaktora naczelnego „Głosu Hrubieszowskiego”. Był członkiem Obozu Zjednoczenia Narodowego, Związku Legionistów Polskich, Związku Zawodowego Nauczycieli Polskich Szkół Średnich (następnie Związku Nauczycielstwa Polskiego; wiceprezes oddziału). Przyjaźnił się z Bolesławem Leśmianem. W 1928-31 pracował jako nauczyciel w Gimnazjum im. ks. Czartoryskiego w Puławach. W 1932 przeniósł się do Zamościa, gdzie w 1932-39 pełnił obowiązki dyrektora Państwowego Gimnazjum Męskiego im. J. Zamoyskiego, prywatnego gimnazjum żeńskiego oraz Seminarium Nauczycielskiego. Wchodził w skład kolegium redakcyjnego szkolnego pisma „Nasza Myśl”. Współorganizował i prowadził Zamojskie Koło Miłośników Książki, inicjował powstanie Książnicy Literackiej Koła, pełniącej rolę lokalnego wydawnictwa. Równocześnie rozwijał twórczość poetycką i krytyczną, zajmował się tłumaczeniami z języka niemieckiego. Studia krytyczne i recenzje publikował m.in. w „Ruchu Literackim” (1926, 1929-32, 1934-37), „Poloniście” (1931, 1933), „Nowej Książce” (1934-35). W 1936 został odznaczony Srebrnym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej. W 1937 wstąpił do Towarzystwa Polonistów Rzeczypospolitej Polskiej, skupiającego nauczycieli języka polskiego szkół powszechnych i średnich. Wiersze, opowiadania i przekłady publikował w „Kamenie” (1938-39) oraz w „Tece Zamojskiej” (1938-39; także członek kolegium redakcyjnego). Po wybuchu II wojny światowej opuścił we wrześniu 1939 Zamość. Od 1940 przebywał wraz z rodziną w Warszawie, gdzie zajmował się tajnym nauczaniem. Brał udział w powstaniu warszawskim. Po upadku powstania znalazł się w obozie przejściowym w Pruszkowie, a następnie w Miechowie, gdzie prowadził tajne nauczanie. Po wojnie mieszkał w Łodzi i do 1953 był dyrektorem gimnazjum, następnie nauczycielem VI Liceum Ogólnokształcącego. W 1946-54 publikował m.in. w „Kamenie”. Zmarł 23 września 1956 w Łodzi.