STUDENCKI Władysław

Urodzony 16 grudnia 1910 w Żywcu; syn Jana Studenckiego, drobnego przedsiębiorcy, i Elżbiety z domu Czernin. Uczęszczał do gimnazjum w Białej (1921-23), a następnie do Gimnazjum im. M. Kopernika w Żywcu. Po zdaniu matury w 1929, studiował polonistykę, kolejno na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie (do 1932) i Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie; w 1933 uzyskał magisterium i rozpoczął bezpłatną praktykę nauczycielską w swoim dawnym gimnazjum w Żywcu. W tymże roku debiutował utworem prozą pt. Żywiec przez okulary. (List Chochlika do lady Parodia), opublikowanym w „Przeglądzie Żywieckim” (nr 6). W 1934 wydawał własnym sumptem w Żywcu kwartalnik literacko-społeczny „Żagiew”, organ miejscowego Towarzystwa Kultury Artystycznej (2 numery); w piśmie tym drukował swoje utwory wierszem i prozą. W tymże roku opublikował pierwszą pracę naukową pt. Do podstaw socjologii literatury. W 1935 złożył egzamin państwowy na nauczyciela szkół średnich i rozpoczął pracę pedagogiczną w Średniej Szkole Ogrodniczej w Kijanach pod Lublinem, a następnie w Gimnazjum i Liceum w Piekarach Śląskich, gdzie mieszkał do 1939. Ożenił się z Marią Danutą Koriwczakówną. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Krakowskiem, pracował w leśnictwie i uczestniczył w tajnym nauczaniu w Czatkowicach i Krzeszowicach. Po wojnie osiadł w Bytomiu i pracował jako polonista w miejscowym liceum ogólnokształcącym (1945-65). Zorganizował i prowadził liceum dla pracujących (1945-46) oraz ognisko metodyczne języka polskiego (1945-48). Jednocześnie od 1947 studiował dyplomację w Szkole Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ; studia te ukończył w 1949. W tym samym czasie kierował bytomskim oddziałem Śląskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz pełnił funkcję wiceprezesa oddziału bytomskiego Związku Nauczycielstwa Polskiego. Był założycielem w 1948 i wieloletnim prezesem Klubu Literackiego w Bytomiu (do 1981). Od 1955, mieszkając nadal w Bytomiu, pracował jako zastępca profesora w Katedrze Literatury Polskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP) w Opolu; w 1956 zorganizował międzywydziałowe Studium dla Pracujących, którym do 1966 kierował jako dziekan i prodziekan. Od 1957 był członkiem Opolskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Należał w 1957 do założycieli grupy popierania twórczości artystycznej Dziewanna, od 1958 nadto do grupy literackiej „Gronie” im. E. Zegadłowicza powstałej przy Towarzystwie Miłośników Ziemi Żywieckiej w Żywcu. W 1958 został prodziekanem Wydziału Filologiczno-Historycznego WSP w Opolu. W 1960 uzyskał na WSP w Opolu doktorat na podstawie rozprawy pt. Twórczość dramatyczna Emila Zegadłowicza (promotor profesor Stanisław Kolbuszewski). W 1963 habilitował się na UJ na podstawie rozprawy pt. Życie i twórczość L[udwika] M[arii] Staffa i otrzymał stopień docenta. W tymże roku został członkiem Związku Literatów Polskich. W 1965 objął kierownictwo Katedry Literatury Polskiej WSP w Opolu. Redagował „Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu”, serię Historia Literatury (m.in. 1964 nr 3, 1966 nr 4, 1970 nr 6), a następnie był redaktorem naukowym serii Filologia Polska. W 1972 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W tymże roku otrzymał nagrodę Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu za osiągnięcia w pracy naukowej, dydaktyczno-wychowawczej oraz w działalności społeczno-kulturalnej, a w 1973 nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki III stopnia za szczególne osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej. Od 1975 prowadził zajęcia także w WSP w Częstochowie. W 1977 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Był członkiem Komisji Historycznoliterackiej Polskiej Akademii Nauk Oddziału w Krakowie oraz Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej (od 1977). Po przejściu w 1978 na emeryturę prowadził nadal seminaria doktoranckie w Opolu i wykłady w Opolu i Częstochowie. Był od 1982 członkiem Polskiego Oddziału Stowarzyszenia Kultury Europejskiej (SEC). Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1971) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973). Zmarł 22 grudnia 1985 w Opolu; pochowany w Bytomiu.