STRADECKI Janusz

Urodzony 21 maja 1920 w Warszawie; syn Stanisława Stradeckiego, farmaceuty, i Marii z Susickich. Uczęszczał początkowo do IV Gimnazjum Miejskiego, a następnie do Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie, w którym w 1938 zdał maturę. W tymże roku odbył dywizyjny kurs podchorążych rezerwy przy 44. Pułku Piechoty w Równem, a następnie został przydzielony do jednostki w Dubnie. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939, początkowo na stanowisku dowódcy drużyny, a następnie zastępcy dowódcy plutonu. 18 września dostał się do niewoli sowieckiej i był internowany w obozie Wiaźniki nad rzeką Klaźmą. W listopadzie 1939 w następstwie porozumienia niemiecko-sowieckiego został przekazany stronie niemieckiej. Przebywał w obozach pracy przymusowej dla jeńców wojennych, m.in. w Mühlberg (Stalag IV B), Elsterhorst i Hoffnungstal pod Bonn; brał tam udział w konspiracyjnym życiu literackim. Po wyzwoleniu obozu w 1945 pozostał przez dwa lata na terenie Niemiec i pracował na stanowisku kierownika Działu Likwidacji w Delegaturze Polskiego Czerwonego Krzyża. W maju 1947 powrócił do Warszawy. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim; w 1952 uzyskał magisterium. Debiutował w 1950 referatem pt. Psychologizm w prozie dwudziestolecia 1918-1939, przygotowanym wspólnie z Janem Józefem Lipskim, Januszem Wilhelmim i Krzysztofem Zarzeckim na IV Zjazd Kół Polonistycznych w Warszawie w 1949 (druk „Twórczość” 1950 nr 2). Od 1951 pracował w Instytucie Badań Literackich (IBL), początkowo w Dziale Historii Literatury Polskiej Epoki Imperializmu (nazwa zmieniona na Dział Historii Literatury XX w.) podejmując prace zlecone, od 1952 na etacie asystenta, od 1954 w Dziale Dokumentacji Naukowej Literatury końca XIX i XX w. jako starszy asystent, od 1956 adiunkt, a od 1962 adiunkt dokumentacji naukowej. Uczestniczył w pracach zespołowych nad Słownikiem współczesnych pisarzy polskich (seria 1). Wykonywał też indywidualne prace biobibliograficzne i edytorskie dotyczące literatury polskiej okresu międzywojennego, głównie twórczości Skamandrytów. W 1958 zawarł związek małżeński z Aliną Leonią Repsz, redaktorką. Rozwijał twórczość krytycznoliteracką. Recenzje i artykuły drukował m.in. na łamach „Nowej Kultury” (1960-61), „Nowych Książek” (1960) i „Współczesności” (1960-62). W 1962 doktoryzował się na podstawie rozprawy pt. Julian Tuwim. Bibliografia (promotor doc. Ewa Korzeniewska). Brał udział w przygotowaniu w IBL Kroniki życia literackiego Polski Ludowej 1944-69 (w 1963-66 współautor, w 1970-73 – redaktor). W 1964 zdał specjalistyczny egzamin i pracował w IBL na etacie dokumentalisty dyplomowanego. W 1966 otrzymał nagrodę Wydziału I Nauk Społecznych Polskiej Akademii Nauk (PAN) jako członek zespołu autorskiego Słownika współczesnych pisarzy polskich (seria 1, t. 1-4). Od 1968 był członkiem Pracowni Badań Współczesnej Kultury Literackiej (od 1969 na etacie starszego dokumentalisty dyplomowanego), gdzie kierował pracami dokumentacyjnymi w zakresie problematyki życia literackiego i kultury literackiej XX w. Był autorem haseł do Encyklopedii Warszawy, Wielkiej encyklopedii powszechnej PWN, Polskiego słownika biograficznego i Literatury polskiej. Przewodnika encyklopedycznego. W 1977-79 prowadził w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu ćwiczenia i konserwatorium z zakresu wiedzy o kulturze literackiej w Polsce. W 1978 habilitował się na podstawie rozprawy W kręgu Skamandra – monografia socjologiczno-literacka. W 1980 otrzymał stanowisko docenta. W 1987 przeszedł do Pracowni Literatury Współczesnej IBL PAN. Pracował nad biografią Juliana Tuwima (pozostała niedokończona). Zmarł 20 marca 1988 w Warszawie.