STĘPOWSKI Tadeusz

Urodzony 13 maja 1908 w Woli Sernickiej pod Lubartowem; syn Emila Walerego Stępowskiego, oficjalisty rolnego, i Zofii z Pasteckich. Podczas I wojny światowej przebywał w 1916-17 w Kursku. Po powrocie do kraju uczył się w Gimnazjum im. J. Lelewela w Warszawie; w 1926 zdał maturę. Następnie pracował na roli w gospodarstwie ojca w Niedziałkach pod Mławą. W tym czasie był działaczem wiejskiego ruchu młodzieżowego; zakładał i prowadził koła młodzieży wiejskiej. Pierwsze artykuły i korespondencje drukował od 1933 w „Rolniku Wielkopolskim” , a następnie w 1937-39 współpracował „Rolnikiem Polskim”. Podczas okupacji niemieckiej, w 1941-42 pracował jako robotnik drogowy w okolicach Warszawy (na odcinku Mszczonów-Tarczyn), a następnie do 1945 był oficjalistą rolnym w majątku Druckich-Lubeckich w Bałtowie pod Iłżą. Około 1941 ożenił się z Jadwigą Chądzyńską. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał w województwie olsztyńskim, gdzie do listopada 1947 był podkomisarzem, a następnie komisarzem ziemskim, kolejno w Ostródzie, Piszu i Biskupcu Reszelskim. Później pracował przez rok w Spółdzielni Budownictwa Wiejskiego, a potem w Inspektoracie Kulturalno-Oświatowym Spółdzielni Wydawniczo-Oświatowej „Czytelnik” w Olsztynie. W 1950 został inspektorem Centrali Obrotu Księgarskiego „Dom Książki”; oddelegowany do Wojewódzkiego Związku Gminnych Spółdzielni, organizował handel książką na wsi. Równocześnie w 1950-53 współpracował z olsztyńską placówką Państwowego Instytutu Sztuki, zbierając ludowe pieśni i podania Warmii i Mazur. W 1953 podjął pracę w Oddziale Wojewódzkim Stowarzyszenia „Pax” w Olsztynie, gdzie m.in. prowadził Dział Inicjatyw Kulturalnych oraz kierował Oddziałem Powiatowym Stowarzyszenia „Pax” w Ostródzie (obie te funkcje pełnił do końca życia). W tymże roku został członkiem redakcji dodatku „Słowa Powszechnego” pt. „Słowo na Warmii i Mazurach”, a następnie był jej kierownikiem. W piśmie tym w 1954 debiutował wierszem pt. O bocianim gnieździe (nr 17), a jako prozaik w 1955 opowiadaniem pt. Babka czterdzieściorga wnucząt (nr 2), a następnie do 1970 publikował tam utwory literackie, artykuły i felietony (też pod pseudonimem Kalasanty Wypysiewski). Działał społecznie w licznych organizacjach, m.in. w Towarzystwie Rozwoju Ziem Zachodnich, w Warmińsko-Mazurskim Towarzystwie Kulturalno-Społecznym, Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Wojewódzkiej Komisji do Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. W 1960 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP); pełnił funkcję wiceprezesa Oddziału Olsztyńskiego ZLP. Był członkiem Klubu Literatury Regionalnej przy Zarządzie Głównym ZLP. W 1960 przebywał przez kilka miesięcy na stypendium w Związku Radzieckim. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień w konkursach literackich, m.in. w 1961 nagrodę literacką Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie. Prozę, artykuły publikował w piśmie „Warmia i Mazury” (1962-70, z przerwami; podpisywał się też: Alojzy Kos, Marek Wranica, T.S., T.St., Tomasz Walczak). W 1970 otrzymał nagrodę specjalną im. W. Pietrzaka, przyznaną przez Stowarzyszenie „Pax”. Wyróżniony m.in. złotą odznaką „Zasłużony dla Warmii i Mazur” (1964) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969). Zmarł 22 lipca 1971 w Olsztynie; pochowany w Ostródzie na tamtejszym cmentarzu komunalnym.