ZNAMIEROWSKI Juliusz Stefan

Urodzony 26 grudnia 1912 w Warszawie; syn Czesława Znamierowskiego, prawnika, filozofa i socjologa, i Marii z Rudnickich. Uczył się w Gimnazjum im. T. Czackiego w Warszawie; w 1932 zdał maturę. Następnie w 1932-38 studiował w Wyższej Szkole Handlowej (od 1933 Szkoła Główna Handlowa, SGH), specjalizując się w zagadnieniach transportu morskiego. W 1934 był praktykantem na statkach s/s „Polonia” i s/s „Kościuszko”. W czasie studiów, od 1936 do 1938, pracował jako referent w Biurze Studiów Polskiego Radia w Warszawie. W 1938 uzyskał dyplom SGH. Następnie do 1939 był zastępcą kierownika działu w Biurze Sprzedaży Rowerów „Łucznik”. Po wybuchu II wojny światowej brał udział jako ochotnik w kampanii wrześniowej w samodzielnym batalionie „Stanisław” na Lubelszczyźnie. Ożenił się z Jadwigą Kruszewską. W czasie okupacji niemieckiej przebywał do 1942 w Warszawie i pracował jako spawacz oraz elektromonter. W tym czasie należał do Związku Walki Zbrojnej. Od 1942 mieszkał w Zakopanem, utrzymując się z prywatnych lekcji angielskiego. Jednocześnie współpracował z ruchem oporu jako wywiadowca i łącznik (pseudonim Pastor) radzieckiego oddziału partyzanckiego „Walka” płk. Mikołaja Kazina (pseudonim Kalinowski) na Podhalu. Po wojnie był w 1945 podoficerem Milicji Obywatelskiej w Zakopanem. W tymże roku przeniósł się do Lęborka (Pomorze) i uczestniczył w organizowaniu administracji polskiej. Był do 1946 kierownikiem Powiatowego Oddziału Informacji i Propagandy, wiceprzewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej, przewodniczącym Komisji Kontroli Społecznej oraz radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (członek Komitetu Powiatowego w Lęborku). Pierwsze artykuły publicystyczne i korespondencje drukował w „Dzienniku Bałtyckim” (1945-46). W końcu 1946 przeniósł się do Warszawy, gdzie objął funkcję zastępcy kierownika Wydziału Zagranicznego Komisji Centralnej Związków Zawodowych. Był też kierownikiem działu politycznego tygodnika „Świat i Polska” (1946-47). W 1947 wyjechał do Bratysławy, gdzie objął stanowisko kierownika Konsulatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej. W 1948-58 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W 1949 powrócił do kraju i podjął pracę jako dziennikarz, najpierw w kieleckim „Słowie Ludu” (do 1950), a następnie w „Głosie Pracy” (do 1951) w Warszawie. W 1952-56 był inspektorem w Centralnym Zarządzie Księgarstwa. Następnie wyjechał do Bydgoszczy i pracował w redakcji „Gazety Pomorskiej” jako kierownik działu (1956-57). Powróciwszy do Warszawy, wznowił pracę w tygodniku „Świat i Polska”. Po zamknięciu tego pisma w 1959, został sekretarzem Klubu Marynistów Ligi Przyjaciół Żołnierza (do 1961). Od 1962 był członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP; do rozwiązania Związku w 1983). Od tego roku nie pracował etatowo, zajmując się pracą literacką. W 1963-69 uczestniczył w pracach kilku komisji Zarządu Głównego ZLP: Komisji Zagranicznej, Komisji Domów Twórczych, Komisji Budowy Domu Zasłużonego Twórcy. W 1964 uzyskał stypendium Związku Zawodowego Marynarzy i Portowców, co umożliwiło mu napisanie powieści pt. Duży karaluch. W 1966-82 należał ponownie do PZPR. W 1969-72 był członkiem redakcji tygodnika „Przyjaciółka”, w którym ogłaszał artykuły (także pod pseudonimem Juliusz Stefan). Od 1969 publikował też w „Barwach”. W 1984 został prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Marynistów Polskich. W 1986 przebywał przez pięć miesięcy w Stanach Zjednoczonych. W 1988 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i przewodniczącym Klubu Autorów Literatury Polskiej. Wyróżniony m.in. złotą odznakę „Zasłużony Pracownik Morza” (1960), Złotym Krzyżem Zasługi (1974) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983). Zmarł 21 lutego 1998 w Warszawie.