BIO
Urodzony 3 kwietnia 1926 w Krakowie; syn Marcina Zielińskiego, lekarza, profesora neurologii i psychiatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) oraz Uniwersytetu Poznańskiego (zginął w Katyniu), i Blanki z Łada-Bieńkowskich. W 1938 przeprowadził się wraz z rodzicami do Poznania i tu uczęszczał do Gimnazjum im. A. Mickiewicza. Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 przedostał się z matką do Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał do 1941 w Warszawie, a później w Krakowie. W 1944 wstąpił do Armii Krajowej (brał udział w zajęciach podchorążówki). Po zakończeniu wojny mieszkał nadal w Krakowie i uczył się w Liceum dla Dorosłych im. J. Joteyki; w 1946 zdał maturę. Następnie studiował na UJ prawo (1946-50) oraz w Szkole Nauk Politycznych UJ (1947-48). Od 1950 pracował jako urzędnik w Dyrekcji Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu (1950-51), w Spółdzielczości Pracy (1951-55), w Polskim Towarzystwie Maszyn Biurowych (1955-58) i w firmie handlowej „Arged”. Po krótkotrwałym małżeństwie z Ireną z Krasińskich, pielęgniarką (rozwód w 1956), ożenił się z Ewą Śliwińską, historykiem sztuki (zmarła w 1980). W 1957 został członkiem Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Społecznego (od 1980 przewodniczący Rady Naczelnej). Rozpoczął także działalność dziennikarską, pierwsze artykuły publikował w 1957 na łamach „Echa Krakowa”. Od 1959 był związany z tygodnikiem „Za i przeciw”, początkowo jako reporter, a od 1961 publicysta; w 1968-90 wchodził w skład kolegium redakcyjnego; zamieszczał tu do 1985 liczne artykuły i recenzje. Pisał także broszury i szkice historyczne. Należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Związku Literatów Polskich (ZLP; od 1973). W 1981 współpracował z Polskim Radiem (tu m.in. cykl Potyczki z historią). W 1982 wstąpił do Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (członek Komitetu Wykonawczego Rady Krajowej i przewodniczący Krakowskiej Rady), był też członkiem Rady Społeczno-Gospodarczej przy Sejmie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej i radnym Miejskiej Rady Narodowej w Krakowie. W 1984 ożenił się z Marią Przemecką, historykiem sztuki. Wstąpił do tzw. nowego ZLP i został prezesem Oddziału Krakowskiego. Wszedł w skład Rady Nadzorczej Ars Christiana. Był współtwórcą, a następnie członkiem jury nagrody im. św. Brata Alberta. Sprawował mandat posła na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej (1989-91). Był też członkiem Stowarzyszenia Rodzin Ofiar Katyńskich w Krakowie. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1977) i Krzyżem Oficerskim (1984) Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką „Za zasługi dla Krakowa”. Zmarł 6 maja 1994 w Krakowie.
Twórczość
1. Dzień coraz krótszy. [Powieść]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1969, 249 s.
2. Wejście w mrok. [Powieść]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1971, 278 s. Wyd. 2 tamże 1985.
3. Przypadki jenerała wiceprezesa. [Opowieść biograficzna]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1973, 280 s.
4. Wyspy niezbyt samotne. [Powieść]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1975, 207 s.
Nagrody
5. Karmazyny i sitarze. [Powieść]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1977, 335 s.
6. Polka na francuskim tronie. [Opowieść biograficzna o Marii Leszczyńskiej]. Warszawa: Czytelnik 1978, 274 s.
7. Rokosz. [Powieść]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1979, 301 s.
8. Skrzydła z wosku. [Powieść]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1979, 269 s.
9. Niebo i piekło. [Powieść]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1981, 231 s.
Nagrody
10. Olbracht Łaski. Od Kieżmarku do Londynu. [Opowieść biograficzna]. [Współautor:] R. Żelewski. Warszawa: Czytelnik 1982, 236 s.
11. Gry majowe. Pamiętnik spóźnionego. [Wspomnienia]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1983, 203 s. Wyd. 2 tamże 1986.
Prace z dziedziny historii
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1988.
• Informacje od żony, M. Przemeckiej-Zielińskiej 2004.