ZECHENTER Edmund

Urodzony 20 października 1867 w Rzeszowie; syn Wincentego Zechentera, sędziego, i Amalii z Bartmińskich; ojciec Witolda Zechentera, poety i satyryka; dziadek Elżbiety Zechenter-Spławińskiej, poetki, autorki utworów dla dzieci. Do szkoły średniej uczęszczał w Krakowie. Debiutował jako uczeń opowiadaniem pt. W walce z rozpasanym żywiołem, ogłoszonym w 1882 w piśmie „Biesiada Literacka” (nr 363; podpisany E.Z.). Po zdaniu matury pracował jako dziennikarz i równocześnie rozwijał twórczość literacką; felietony, recenzje literackie i teatralne, artykuły poświęcone kulturze i sztuce oraz opowiadania i sporadycznie wiersze zamieszczał m.in. na łamach „Nowej Reformy” (1900-03; podpisywane też Edm.Z.), „Słowa Polskiego” (1902-03, 1905-14), „Naszego Kraju” (1906; podpisywane też: E.Z.) oraz pism, których był członkiem redakcji: „Czasu” (1904-12, 1914-15; podpisywane też: E.Z., Edm.Z., ez), „Roli” (1908, 1911-12) i „Museionu” (1912). Około 1896 ożenił się z Heleną Klemensiewicz (zmarła 1913). Należał do stowarzyszenia Czytelnia Akademicka oraz do grona współzałożycieli powołanego w 1912 Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich (członek zarządu). Wielokrotnie wyjeżdżał do podkarpackich wsi i zajmował się zbieraniem informacji o tamtejszych zwyczajach, obrzędach i pieśniach ludowych. W czasie I wojny światowej przebywał w Krakowie. Ożenił się z Zofią Foryś (zmarła ok. 1925). W 1915-20 był członkiem zespołu redakcyjnego pisma „Głos Narodu”, w którym publikował m.in. cykle artykułów, recenzji i felietonów pt.: Wiadomości literackie w 1915-16, Z teatru ludowego w 1916, Miejski teatr ludowy w 1917-18, Mały felieton w 1917-18, Nauka, literatura, sztuka w 1917-20, Miejski teatr powszechny w 1918-20 (podpisywane też: E.Z., ez). W latach dwudziestych pracował jako referent prasowy województwa krakowskiego. Zmarł 6 czerwca 1933 w Krakowie.