BIO
Urodzony 14 listopada 1891 w Radomiu; syn Mieczysława Zambrzyckiego, geometry, i Anieli z Kawalskich. Uczęszczał do średniej szkoły handlowej w Radomiu. Zagrożony represjami po strajku szkolnym w 1905, wyjechał do Belgii, gdzie uczęszczał do College d'Anderlecht na przedmieściu Brukseli. W 1908 publikował pierwsze utwory literackie w języku francuskim na łamach pisma szkolnego „Estudiantine”. W 1909 zdał maturę w Monts. Od 1909 studiował w École Supérieure des Textiles w Verviers i w 1913 uzyskał absolutorium. Należał do organizacji młodzieżowych Filarecja i Strzelec. W 1914 powrócił do kraju. W czasie I wojny światowej przebywał kolejno w Snowsku, Bierdiansku oraz Samarze, gdzie pracował w fabryce amunicji. W 1918 wziął udział w obronie Lwowa. W 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i pracował jako chemik w przemyśle zbrojeniowym. W wyniku wybuchu retorty w czasie eksperymentów chemicznych stracił oko, co uniemożliwiło mu pracę w zawodzie. Po wystąpieniu z wojska w 1920 zamieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął pracę literacką i dziennikarską. Debiutował (w języku polskim) w 1927 humoreską Brewerie internatu, czyli skutki egzotycznej audycji na łamach czasopisma „Radio” (nr 27). Współpracował z „Nowinami Codziennymi”, „Tygodnikiem Ilustrowanym” oraz „Dookoła świata”. Pisał popularne szkice podróżnicze i historyczne, publikowane w serii tak zwanych żółtych książeczek Towarzystwa Wydawniczego „Rój”. W 1930-36 pracował w redakcji „Expressu Porannego”. W 1933-35 i ponownie od kwietnia 1938 pełnił obowiązki redaktora odpowiedzialnego „Merkuryusza Polskiego Ordynaryjnego” (tu w 1938-39 rubryka pt. Dzieje wszystkiego świata). W 1936-37 pracował jako cenzor prasowy. W 1938-39 współwydawał (wraz z Julianem Babińskim i Wiktorem Malinowskim) „Nowe Wiadomości Ekonomiczne i Uczone”. Był członkiem Syndykatu Dziennikarzy. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał nadal w Warszawie i był współwłaścicielem laboratorium chemicznego produkującego m.in. tzw. zaprawę do wyrobów tytoniowych. W 1942-43 poszukiwany przez gestapo ukrywał się w Górze Kalwarii pod nazwiskiem Borkowski. Pracował nad monografią państwa Moresnet (w 1920 włączone do Belgii); rękopis pracy uległ zniszczeniu podczas powstania warszawskiego. Po zakończeniu wojny współpracował stale od 1945 z redakcją „Expressu Wieczornego”, w którym prowadził (anonimowo) rubrykę pt. Kto chce niech wierzy, przemianowaną następnie na Kto chce niech czyta. W 1958 został członkiem Związku Literatów Polskich. Zmarł 28 kwietnia 1962 w Warszawie.
Twórczość
1. Większa z kropelkami. Humoreski. Warszawa: Rój 1929, 174 s.
Zawartość
2. Nasza Pani Radosna, czyli dziwne przygody pułkownika armii belgijskiej Gastona Bodineau. [Powieść]. Warszawa: Rój 1931, 324 s. Wyd. nast.: wyd. 1 [!] Warszawa: Czytelnik 1957, wyd. 2 tamże 1959; Chotomów: Verba 1991.
Przekłady
węgierski
3. W oficynie Elerta. [Powieść]. Powst. 1939. Warszawa: Antykwariat Książek 2007, 2003 s.
4. Oblężenie Joanny. Komedia w 3 odsłonach. Powst. 1946.
5. Mgła nad Skaldą. Powieść. Katowice: AWIR 1947, 244 s.
6. Bajka o fircyku w trzech odsłonach. [Utwór dramatyczny]. Powst. 1955.
7. Pamiętnik Filipka. [Powieść]. Warszawa: Czytelnik 1956, 261 s. Wyd. 2 tamże 1957.
Nagrody
8. Sen pod zegarem. Bagatelka w trzech obrazach. [Utwór dramatyczny]. Powst. 1957.
9. Kwatera bożych pomyleńców. [Powieść]. Warszawa: Czytelnik 1959, 306 s. Wyd. nast.: wyd. 2 Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX” 1967; wyd. 3 Warszawa: Czytelnik 1985.
Przekłady
węgierski
10. Kaskada Franchimont. [Powieść]. Warszawa: Czytelnik 1962, 236 s.
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1958.
• Informacja siostrzenicy, Marii Pajzderskiej, 2005.
