ZAGÓRSKA Aniela

Urodzona 26 grudnia 1881 w Lublinie; córka Karola Zagórskiego, chirurga (zmarł w 1898), i Anieli z Unrugów; siostra Karoli Zagórskiej, śpiewaczki, przez ojca spokrewniona z Józefem Conradem Korzeniowskim. Ukończyła szkołę średnią w Lublinie. Z powodu choroby płuc wyjechała do Zakopanego, gdzie jej matka założyła pensjonat Konstantynówka. W 1905-09 uczęszczała na wykłady z historii i polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, ale regularnych studiów nie podjęła. Następnie pracowała jako nauczycielka domowa. Próbowała swoich sił na scenie; około 1910 występowała krótko w Teatrze Miejskim w Krakowie, m.in. razem z Ireną Solską, a także w Wyzwolenia Stanisława Wyspiańskiego w Zakopanem. Wystawiła też amatorsko w Zakopanem za zgodą autora Różę Stefana Żeromskiego. Zachęcona przez samego Josepha Conrada, około 1920 zajęła się przekładami jego twórczości. Wkrótce przeniosła się na stałe do Warszawy. Debiutowała jako tłumaczka w 1923 przekładem powieści Conrada Fantazja Almayera. W latach następnych publikowała przekłady także w czasopismach „Robotnik” (1925), „Głos Prawdy” (1927-28), „Droga” (1928, 1930), „Wiadomości Literackie” (1929, 1931-35), „Kultura” (1932) i „Pion” (1934, 1936, 1938). Prowadziła salon literacki, w którym gromadzili się wybitni przedstawiciele literatury i sztuki. Za całokształt twórczości przekładowej, ze szczególnym uwzględnieniem przekładu Zwycięstwa Conrada, otrzymała nagrodę Polskiego PEN Clubu (1929). W 1931 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. W czasie okupacji niemieckiej mieszkała nadal w Warszawie; pracowała nad tłumaczeniem powieści Josepha Conrada Złota strzała i powieści Sigrid Undset Leśny storczyk (przekład zaginął). Zmarła 30 listopada 1943 w Warszawie.