WYSKIEL Wojciech

Urodzony 28 stycznia 1948 w Rudzie Śląskiej w rodzinie nauczycielskiej; syn Jana Wyskiela i Eugenii z Brzozowskich. Dzieciństwo i młodość spędził w Bielsku-Białej, gdzie uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika. Po zdaniu matury w 1966 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ); w 1971 uzyskał magisterium. Następnie, na krótko, podjął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Teorii Literatury Instytutu Filologii Polskiej UJ. W 1970 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Debiutował w 1972 szkicem krytycznoliterackim pt. Myśli różne o Gombrowiczu, ogłoszonym w dwumiesięczniku „Teksty” (nr 6). W tymże roku ożenił się z Jadwigą Oboza, wówczas studentką polonistyki. W 1973 przeniósł się do Sosnowca, gdzie otrzymał etat starszego asystenta w Zakładzie Literatury Poromantycznej Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Śląskiego. Tu doktoryzował się w 1977 na podstawie rozprawy pt. Problematyka alienacyjna w dziele Brunona Schulza (promotor prof. Tadeusz Bujnicki), po czym otrzymał stanowisko adiunkta. W tymże roku powrócił do Krakowa, jednak jeszcze przez rok kontynuował zajęcia akademickie w Sosnowcu. W 1979 podjął pracę na stanowisku adiunkta w Instytucie Badań Polonijnych UJ w Pracowni Literatury Polskiej na Obczyźnie. Jednocześnie w ramach prac zleconych prowadził w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie zajęcia z interpretacji tekstu literackiego. Rozwijając pracę badawczą i krytycznoliteracką, publikował artykuły i recenzje m.in. w „Tekstach” (1972, 1974-75), „Ruchu Literackim” (1972-73, 1976, 1985, 1989), „Miesięczniku Literackim” (1976-80) i „Życiu Literackim” (1978-79). W 1980, po uzyskaniu stypendium Fundacji Kościuszkowskiej, wyjechał do Stanów Zjednoczonych; wykładał język i literaturę polską w Hunter College w Nowym Jorku, w William Patterson College w Wayne (część University of New Jersey) i Hofstra University w Hempstead na Long Island. W 1981 wygrał konkurs na stanowisko wykładowcy literatury polskiej na University of Michigan w Ann Arbor, w 1982 powrócił jednak do kraju i ponownie podjął pracę w Instytucie Badań Polonijnych UJ. Od 1984 kierował Pracownią Literatury Polskiej na Obczyźnie tegoż Instytutu. Kontynuował twórczość krytycznoliteracką, publikował artykuły m.in. w „Miesięczniku Literackim” (1985-86), „Panoramie Polskiej” (1983-84) i „Literaturze” (1985, 1988). Ostatnie sześć lat życia zmagał się z ciężką chorobą nerek. Przygotował rozprawę habilitacyjną pt. Kręgi wygnania. Jan Lechoń na obczyźnie; kolokwium habilitacyjne już się nie odbyło. Zmarł 17 lipca 1989 w Krakowie; pochowany w Bielsku-Białej.