Urodzony 23 sierpnia 1903 w Skarżysku-Kamiennej; syn Jana Wudzkiego, cieśli, i Józefy z Popczyków. Po śmierci ojca w 1912 wynajmował się do pracy w gospodarstwach chłopskich. W 1916-20 uczył się w gimnazjum w Skarżysku-Kamiennej. W 1920 wstąpił do Wojska Polskiego, z którego został po dwóch miesiącach zwolniony. Od listopada 1920 pracował jako robotnik w warsztatach kolejowych. Działał w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS); był sekretarzem Komitetu Miejskiego w Skarżysku-Kamiennej. W 1929 zdał maturę jako ekstern i rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W tymże roku zawarł związek małżeński z Janiną Szymańską, skrzypaczką (zmarła w 1936). Od 1930 studiował filologię polską na UW. W tym okresie utrzymywał się ze stypendium uniwersyteckiego oraz zarabiał jako nauczyciel na kursach dokształcających Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego w Skarżysku-Kamiennej. Należał do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie”, po zmianie nazwy Związku był do 1935 członkiem Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. W 1935-36 był członkiem komitetu redakcyjnego oraz honorowym sekretarzem redakcji pisma „Lewy Tor”. W 1936 uzyskał na UW magisterium z zakresu filologii polskiej i otrzymał stypendium na przygotowanie pracy doktorskiej na UW (nieukończona). W tymże roku po zamknięciu „Lewego Toru” był współorganizatorem, a potem redaktorem naczelnym lewicowego czasopisma „Nowe Ogniwa” (wyszedł tylko pierwszy numer, który został skonfiskowany przez cenzurę). Następnie w 1936-39 pełnił funkcję kierownika kursów dokształcających przy Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej (WSM); należał do redakcji pisma wydawanego przez Spółdzielnię pt. „Życie WSM” i na jego łamach debiutował w 1936 artykułem pt. O nową metodę wychowania (nr [11]). W 1937 zawarł związek małżeński z Ewą Grzesiewicz, inżynierem ogrodnikiem. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie. Pracował jako korepetytor i ogrodnik. Równocześnie brał udział w konspiracyjnej działalności organizacji Polscy Socjaliści, potem Robotniczej Partii Polskich Socjalistów. Po wyzwoleniu był burmistrzem w Skarżysku-Kamiennej, następnie przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Kielcach, a w 1946-48 członkiem zarządu Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego. W 1945-48 wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Lewego Toru”, na którego łamach także publikował artykuły. Prowadził aktywną działalność społeczną i polityczną jako członek Rady Naczelnej PPS (od 1948 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza; PZPR), poseł do Krajowej Rady Narodowej. W 1949 zamieszkał w Warszawie. Do 1951 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR i członkiem Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej. Od 1951 należał do Związku Literatów Polskich. W 1958 przeszedł na emeryturę. Zajął się wyłącznie twórczością literacką i publicystyczną. Artykuły i prozę drukował m.in. w „Nowej Kulturze” (1952, podpisywał się pseudonimem Leon Junota), „Argumentach” (1966, 1968, 1970, 1974-81, z przerwami) i „Współczesności” (1966-68). Odznaczony m.in. Medalem Zwycięstwa i Wolności, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 15 kwietnia 1983 w Warszawie.