WRÓBLEWSKI Zdzisław

Urodzony 14 lutego 1919 w Wodnej (powiat Chrzanów); syn Mieczysława Wróblewskiego, księgowego, i Agnieszki z domu Waga. W związku z pracą ojca w Polskich Kolejach Państwowych do szkół uczęszczał kolejno w Zawierciu, Ostrowie Wielkopolskim, Poznaniu, a od 1933 był uczniem II Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu. W tym czasie należał do Związku Harcerstwa Polskiego; od 1936 także do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Pierwsze wiersze opublikował w 1937-38 w piśmie młodzieży szkół średnich w Nowym Sączu pt. „Zew Gór”, był też redaktorem tego pisma. Wraz z Henrykiem Einhornem oraz Jerzym Kłosowskim (używającym po 1945 nazwiska Niemojowski) założył w 1937 grupę poetycką Przełęcz (istniała do 1939). Po zdaniu matury w 1938 podjął studia filozoficzne i polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Był członkiem sekcji akademickiej PPS. Publikował w piśmie „Trybuna Artystów i Poetów”. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej jako ochotnik w 1. Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu. W czasie okupacji niemieckiej brał udział w działalności konspiracyjnej jako członek PPS Wolność Równość Niepodległość (PPS-Wojewódzka Rada Narodowa [WRN]; pełnił funkcję łącznika) i Gwardii Ludowej PPS. Latem 1940 został wywieziony na roboty przymusowe do kopalni węgla brunatnego w Haale, skąd po paru tygodniach zbiegł do Nowego Sącza. Na zlecenie organizacji podjął pracę w Zakładach Zbrojeniowych w Starachowicach. W marcu 1942 został redaktorem naczelnym wydawanego w Krakowie podziemnego pisma PPS-WRN pt. „Wolność”. Aresztowany przez gestapo w grudniu 1942 przebywał w więzieniu na Montelupich, następnie został wywieziony do Oświęcimia, a wiosną 1943 do obozu Mauthausen-Gusen. Brał tam udział w tajnej działalności kulturalno-oświatowej, pisał liczne wiersze. W maju 1945, po wyzwoleniu obozu przez Amerykanów, redagował i wydawał (wspólnie z Czesławem Piskorskim) gazetę „Wolne Gusen”. Opracował też kilkanaście numerów gazetki pt. „Wspólny Front” w Linzu. Brał udział w pracach Ośrodka Polskiego i Polskiego Komitetu Powrotu do Kraju w Linzu. W 1945 powrócił do Polski. Przebywał w Nowym Sączu, a następnie w Krakowie. We wrześniu 1945 został sekretarzem propagandy Komitetu Miejskiego PPS, w październiku kierownikiem propagandy na całe województwo, a w grudniu przewodniczącym krakowskiej Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (OMTUR). W 1945-46 był członkiem grupy literackiej Zespół Młodych „Inaczej”. Artykuły i wiersze publikował w piśmie „Naprzód” (1945-46; także w kolumnie grupy „Inaczej”). W 1946 został przeniesiony służbowo do Warszawy na stanowisko kierownika Wydziału Propagandy Komitetu Centralnego OMTUR, oraz zastępcy redaktora naczelnego, a od 1948 redaktora naczelnego tygodnika tej organizacji „Młodzi Idą” (tu w 1946-47 artykuły, wiersze, fragmenty prozy), a także redaktora naczelnego miesięcznika instrukcyjnego „Gromada”. Od 1948 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (do 1990) oraz do Związku Młodzieży Polskiej (ZMP); na I Zjeździe ZMP został wybrany do Prezydium Zarządu Głównego tej organizacji. Pełnił w 1948-49 funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Pokolenie”, w którym następnie do 1953 publikował wiersze i tłumaczenia wierszy z języka rosyjskiego. W 1949 był kierownikiem Działu Propagandy i Prasy Zarządu Głównego ZMP. Wiersze, artykuły i tłumaczenia z języka rosyjskiego publikował także w „Nowej Wsi” (1950-55) i w „Sztandarze Młodych” (1950-53). W 1953 jako korespondent „Sztandaru Młodych” wyjechał wraz z rodziną do Nowej Huty w celu napisania książki o młodzieży budującej miasto i kombinat hutniczy. W październiku 1956 został wybrany na przewodniczącego Komitetu Rewolucyjnego Nowej Huty. W tymże roku, wezwany do Warszawy, objął funkcję zastępcy kierownika Telewizji Polskiej w Warszawie, którą pełnił do 1959. Następnie do 1976 był zastępcą redaktora naczelnego pisma „Dookoła Świata”; w piśmie tym, zwłaszcza w 1970-76 zamieszczał artykuły i recenzje. W 1964 ożenił się z Wandą Kokosą, nauczycielką. W 1976 został redaktorem naczelnym pisma zamieszczającego szarady i krzyżówki pt. „Rozrywki”. W 1979 przeszedł na emeryturę. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1964) i Krzyżem Oficerskim (1978) Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oświęcimskim (1988). Zmarł 22 lutego 1994 w Warszawie.