BIO
Urodzony 27 lutego 1883 w Warszawie; syn Jana Wroczyńskiego, szewca, później właściciela sklepu z obuwiem, i Franciszki z Dudzińskich. Uczęszczał do II Męskiego Gimnazjum Filologicznego w Warszawie. Debiutował w 1901 wierszami pt. Pean, Strofa Safony i Starnella, zamieszczonymi w „Chimerze” (z. 9). Po zdaniu w tymże roku matury studiował przez rok nauki przyrodnicze, a następnie w 1902-04 prawo na uniwersytecie warszawskim. W tym czasie wraz z Bruno Winawerem i Tadeuszem Radwańskim utworzył klub poetów satyryków Igrce-sowizdrzały. Wspólnie z B. Winawerem pracował nad powieścią pt. Huldra (niedokończona) oraz jednoaktówką pt. 100 km na godzinę (zaginiona). Po zamknięciu uniwersytetu w 1905 kontynuował studia w Krakowie, gdzie przez dwa semestry uczył się na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz na Akademii Sztuk Pięknych. W 1906-08 studiował filologię romańską na uniwersytecie w Heidelbergu, a następnie w Monachium. W tym czasie wspólnie z B. Winawerem nadal pisał sztuki teatralne. W 1910 ukończył studia filologiczne na Uniwersytecie Lwowskim oraz odbywane równolegle studia prawnicze na Uniwersytecie Noworosyjskim w Odessie. W 1909-14 współpracował z dodatkiem „Nowej Gazety” pt. „Literatura i Sztuka” (tu w 1912-14 cykl felietonów pt. Kronika literacka). Około 1911 napisał cykl szkiców filologiczno-krytycznych pt. Dante i Beatrycze (niedrukowane; częściowo zniszczone w czasie powstania warszawskiego). Po powrocie do Warszawy w 1911 założył i prowadził wraz z Bolesławem Leśmianem i Wincentym Drabikiem eksperymentalną scenę Teatr Artystyczny. W tymże roku należał do założycieli tygodnika satyrycznego „Marchołt”, który następnie redagował do 1913 (tu liczne wiersze, proza oraz pisana wspólnie z innymi autorami, a publikowana anonimowo mikropowieść w odcinkach pt. Krwawy gnat pradziada). Rozpoczął wówczas także współpracę z „Prawdą”, w której od 1911 prowadził dział literacki i teatralny oraz własne stałe rubryki (w 1911 Kronika teatralna, w 1912 Z teatru, w 1913 Ruch artystyczny i w 1913-14 Spoza kurtyny). Był reżyserem, inscenizatorem i kierownikiem literackim Teatru Małego (1912) w Warszawie. Pisał teksty satyryczne dla warszawskich teatrzyków, także dla organizowanych w 1913 i 1914 satyrycznych przedstawień kukiełkowych, tzw. Szopek Warszawskich, oraz teksty piosenek (m.in. piosenki Białe róże, z muzyką Mieczysława Kozara-Słobódzkiego, powszechnie uważanej za anonimową, o incipicie Rozkwitały pęki białych róż). W 1914-15 był reżyserem i sekretarzem literackim Teatru Polskiego. Wiersze, prozę, felietony i przekłady ogłaszał m.in. w „Życiu Polskim” (1914), „Sowizdrzale” (1915-17; tu liczne felietony także z podtytułem Felieton na dobie) i „Świecie” (1916-17, 1925-32). Pracował też w sekcji dochodów niestałych instytucji Ratujcie dzieci przy Komitecie Obywatelskim. W 1915-17 był sekretarzem trzech kolejnych komisji teatralnych, opracowujących statut reformy warszawskich teatrów miejskich. W 1916-17 pełnił obowiązki sekretarza Warszawskiej Szkoły Dramatycznej. Jako autor tekstów współpracował z warszawskimi kabaretami Miraż i Czarny Kot; od maja 1917 do kwietnia 1921 był także kierownikiem artystycznym i przez pewien czas dyrektorem Czarnego Kota. Od 1918 należał do Stowarzyszenia Autorów „Zaiks” (w 1918-32 przewodniczący Zarządu), od 1920 do Związku Autorów Dramatycznych (członek Zarządu), oraz do Związku Zawodowego Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej. W 1923 zamieszkał w Łodzi i do 1925 kierował Teatrem Miejskim (czasowo także Teatrem Letnim). W tymże roku został członkiem Związku Literatów Polskich oraz sekretarzem zarządów: Związku Autorów Dramatycznych i Towarzystwa Ochrony Prawa Autorskiego — Federacji Polskiej. W 1933-39 ponownie pełnił funkcję naczelnego dyrektora łódzkich teatrów miejskich (w 1937-39 wspólnie z Hugonem Morycińskim). Był inicjatorem utworzenia Towarzystwa Przyjaciół Teatru Polskiego w Łodzi. W 1937 otrzymał Srebrny Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury za zasługi dla polskiej sceny. Po zerwaniu w maju 1939 przez Zarząd Miejski umowy o pracę wyjechał z Łodzi do sanatorium w Czarnieckiej Górze. We wrześniu 1939 powrócił do Warszawy, gdzie mieszkał także podczas okupacji niemieckiej. Brał udział w akcji samopomocy artystów. Przez pewien czas zarobkował jako administrator i aranżer programów muzyczno-wokalnych tzw. Bazaru. Zajmował się też pracą literacką, m.in. jako autor tekstów satyrycznych dla działających oficjalnie teatrzyków warszawskich. Napisał w tym czasie komedię pt. Serce a kieszeń (zaginiona). Po upadku powstania warszawskiego przeszedł przez obóz w Pruszkowie, a następnie przebywał we wsi Śliwaków pod Częstochową. W lutym 1945 powrócił do Warszawy. W 1946-47 prowadził dział literacko-teatralny dziennika „Kurier Codzienny”, w którym zamieszczał liczne recenzje, artykuły i sprawozdania. Przewodniczył Klubowi Warszawskich Recenzentów Teatralnych. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1929) oraz rumuńskim krzyżem Meritul Kultural (1932). Zmarł 22 października 1957 w Warszawie.
Twórczość
1. Circenses. [Wiersze]. Warszawa: Centnerszwer i spółka 1904, 81 s.
Zawartość
2. Gaudeamus. Krotochwila w 3 aktach. [Współautor:] B. Winawer. Powst. Heidelberg ok. 1908. Prapremiera: Warszawa, Teatr Zjednoczony 1912.
3. U szczytu. [Jednoaktówka]. Powst. Heidelberg ok. 1908. Prapremiera: wspólnie z Ona [poz. ↑]; Pierścień powrotu [poz. ↑] pt. Kochliwi, czyli dialogi o miłości: Warszawa, Teatr Mały 1910. Druk z podtytułem Prawie dialog w 1 akcie Warszawa: Gebethner i Wolff; Kraków: G. Gebethner i Spółka [1912], 33 s.
4. Z zapatrzeń. [Wiersze]. Warszawa: Warszawskie Koło Wydawnicze 1908, 86 s.
Zawartość
5. Muzy. Trylogia. [Cz. 1-3]. [b.m.] 1910.
[Cz. 1]. Wenus. Dramat w 1 akcie. Prapremiera: Warszawa, Teatr Wielki 1910.
[Cz. 2]. Ona. Dramat w 1 akcie. Powst. ok. 1910. Prapremiera: wspólnie z U szczytu [poz. ↑]; Pierścień powrotu [poz. ↑] pt. Kochliwi, czyli dialogi o miłości zob. poz. ↑.
[Cz. 3]. Angelicata. Powst. ok. 1910.
6. Pierścień powrotu. [Jednoaktówka]. Powst. ok. 1910. Prapremiera: wspólnie z U szczytu [poz. ↑]; Ona [poz. ↑] pt. Kochliwi, czyli dialogi o miłości zob. poz. ↑. Druk zob. poz. ↑.
7. Królowa Blaga. Figiel sceniczny w 2 aktach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Momus 1911.
8. Bengalskie ognie. Noweletty; Fraszki. Warszawa: Towarzystwo Akc[yjne] S. Orgelbranda S-ów, E. Wende i Spółka; Lwów: H. Altenberg [1913], 217 s.
Zawartość
9. Mezalians. Komedia w 3 aktach. [Współautor:] M. Poznański. Prapremiera: Warszawa, Teatr Polski 1914.
10. Mąż z ekspresu. Komedia w 1 akcie. Prapremiera: Warszawa, Teatr Mały 1916. Polskie Radio 1933. Druk skrócony: „Radio” 1933 nr 33.
11. Na dwa fronty. Operetka w 2 aktach. Libretto K. Wroczyński. Muzyka: W. Szeller. Prapremiera: Warszawa, Teatr Nowoczesny 1916.
12. Sylwetki dzisiejszej Warszawy. [Felietony]. Warszawa: Towarzystwo Szerzenia Oświaty Drukowanym Słowem „Czytaj” 1917, 24 s.
13. Gabinet ministrów. Szkic satyryczny. [Współautor:] A. Starkman. Prapremiera: Warszawa, Teatr Czarny Kot 1918.
14. Dzieje salonu. Komedia w 3 aktach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Rozmaitości 1921. Telewizja Polska 1994.
15. Koniec rodu wiceksięstwa Ordynackich. Parodia w 2 odsłonach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Qui pro Quo 1922.
16. Ona. Komedia w 3 aktach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Rozmaitości 1922.
17. Trzysta kilometrów na godzinę. Komedia w 1 akcie. Prapremiera: Łódź, Teatr Letni 1924.
18. Wywczasy donżuana. Krotochwila w 3 aktach. Reżyseria: K. Wroczyński. Prapremiera: Łódź, Teatr Miejski 1924.
19. Pod sukienką. Wielka rewia karnawałowa. [Współautor: A. Słonimski] Ant. Pro-rok, [J. Brzechwa] Szerszeń, J.St.Mar, [G. Baumritter] K. Tom, A. Włast. Prapremiera: Warszawa, Teatr Perskie Oko 1926.
20. W miłosnym labiryncie. Komedia w 3 aktach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Narodowy 1926.
21. Aby żyć! Komedia w 3 aktach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Polski 1927. Druk fragmentów „Ekran i Scena” 1927 nr 3.
22. Samolot. Poezje. Warszawa: Księgarnia F. Hoesicka 1928, 127 s.
Zawartość
23. Pani Lala. Humoreski. Warszawa: S. Cukrowski [1929], 259 s.
Zawartość
24. Podparnasie polskie. Seria I. Warszawa: Księgarnia F. Hoesicka 1930, 43 s.
25. Kobiety i interesy. Komedia w 3 aktach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Narodowy 1933.
26. List otwarty do opinii publicznej w sprawie Łódzkich Teatrów Miejskich. [Łódź:] Łódzki Teatry Miejski [1938], 4 s.
27. Nie zginęła... Reportaż sceniczny w 3 aktach. Prapremiera: Częstochowa, Teatr Miejski 1945.
28. Baczność! A.R. 7. Powieść o atomie. „Express Wieczorny” 1946 nr 89-193. Wyd. osobne Warszawa: „Express Wieczorny” 1947, 232 s.
29. O Stefanie Jaraczu. Wspomnienia. Warszawa: Czytelnik 1950, 160 s.
30. Pół wieku wspomnień teatralnych. Warszawa: Czytelnik 1957, 281 s.
Zawartość
31. Z moją młodością przez Warszawę. Warszawa: Czytelnik 1957, 217 s.
Zawartość
Przekłady i adaptacje
Streszczenie libretta pt. Napoleon i Teresina. Operetka w 3-ch aktach. Libretto: R. Schanzera i E. Welischa. Tekst polski K. Wroczyński. Streścił A.R. Muzyka: O. Strauss. Warszawa: Drukarnia Teatralna Feliksa Syrewicza [ok. 1926], 12 s.
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1953, 1957.
