BIO
Urodzony 1876 w Warszawie; syn Tadeusza Wóycickiego, urzędnika, i Jadwigi z domu Zakrzewskiej-Wyssogota, kartografki; wnuk Kazimierza Władysława Wóycickiego, pamiętnikarza, badacza i wydawcy materiałów historycznoliterackich i folklorystycznych. Uczęszczał do gimnazjum w Koroczy pod Charkowem, a po jego ukończeniu w 1896 studiował do 1900 prawo na uniwersytecie w Warszawie. W 1900/01 kontynuował jako wolny słuchacz studia w zakresie filozofii i filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po powrocie do Warszawy uzyskał stopień kandydata nauk historyczno-filozoficznych na tutejszym uniwersytecie. W 1901-17 pracował jako nauczyciel w prywatnych gimnazjach warszawskich, kolejno na pensji Jadwigi Sikorskiej (1901-05), w Gimnazjum Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny oraz w Szkole Zgromadzenia Kupców. Wykładał też na kursach naukowych. Debiutował w 1902 wierszem pt. Marii Konopnickiej, opublikowanym w „Kurierze Warszawskim” (nr 298). W 1906-14 był członkiem redakcji czasopisma „Nowe Tory”, w którym w 1908 zaczął ogłaszać artykuły na temat metodyki nauczania. Rozprawy naukowe, poświęcone głównie problemom wersologii i stylistyki, publikował od 1912 w wydawnictwach Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (TNW), z którego Wydziałem Językoznawstwa i Historii Literatury współpracował. W 1914 został członkiem czynnym TNW; wchodził w skład Komisji dla Badań nad Historią Literatury i Oświaty. Działał również w Stowarzyszeniu Nauczycielstwa Polskiego. Od 1917 był wizytatorem szkół średnich Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (MWRiOP). W 1919-25 prowadził wykłady z historii literatury na Wolnej Wszechnicy Polskiej. W 1923 zaczął współpracę z Komisją do Badań Literatury i Oświaty w Polsce, a w 1931 z Komisją Historii Literatury Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1925 pracował w Wydziale Programowym MWRiOP, a od 1930 jako naczelnik Wydziału Literatury i Teatru w Departamencie Sztuki; był też członkiem wielu komisji powołanych przez MWRiOP, m.in. komisji egzaminów państwowych na nauczycieli szkół średnich i komisji oceny podręczników szkolnych. W 1928-31 prowadził ćwiczenia zlecone z zakresu poetyki na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1935-38 wykładał także w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. Publikował w 1930 felietony i pogadanki językowe na łamach „Kuriera Wileńskiego”. W 1935 otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury za wybitne zasługi dla literatury polskiej, a w 1938 nagrodę naukową miasta Warszawy. Był dwukrotnie żonaty, najpierw z Zofią Czarnocką, a potem Heleną Rogosz. Zmarł 11 maja 1938 w Warszawie.
Twórczość
1. Żeglarz. [Proza poetycka]. Warszawa: J. Lisowska 1902, 60 s.
Zawartość
2. Forma dźwiękowa prozy polskiej i wiersza polskiego. Warszawa: Drukarnia Rubiszewski i Wrotnowski 1912, IX, 245 s. Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Wydział Językoznawstwa i Literatury. Wyd. nast. ze wstępem S. Furmanika Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1960.
3. Wiersz „Barbary Radziwiłłówny” A. Felińskiego, jako wzór pseudoklasycznego trzynastozgłoskowca. Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie 1912, 42 s. „Prace Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Wydział I”, 2.
4. Historia literatury i poetyka. Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie 1914, 70 s. „Prace Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Wydział I”, 4.
5. Polski ośmiozgłoskowiec trocheiczny. (Przyczynek do systematyki wiersza polskiego). Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie 1916, 69 s. „Prace Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Wydział I”, 5.
Nagrody
6. Wykłady ze stylistyki historii literatury. Warszawa: A.A. Bukaty 1916/1917, 293 s., powielone.
7. Stylistyka i rytmika polska. Podręcznik dla szkoły i samouków. Warszawa: Gebethner i Wolff 1917, V, 186 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1919, wyd. 3 [1921], wyd. 4 [1922], wyd. 5 1923, wyd. 6 1925, wyd. 7 1927, wyd. 8 1928, wyd. 9 1929.
8. Wyspiański i Szujski. Warszawa: Towarzystwo Naukowe Warszawskie 1917, 59 s. „Prace Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Wydział I”, 6.
Nagrody
9. Rozbiór literacki w szkole. Podręcznik dla nauczycieli. Warszawa: Gebethner i Wolff [1921], 103 s.
10. Obraz w nauczaniu języka ojczystego i literatury. Warszawa: Gebethner i Wolff [1923], 163 s.
11. O miłości i poszanowaniu książek. Plan pogadanki szkolnej z okazji święta książki. Warszawa: Towarzystwo Bibliofilów Polskich [1926], 3 s. Wyd. nast. Warszawa: Drukarnia Techniczna [ok. 1933].
12. Walka na Parnasie i o Parnas. Materiały i opracowania do dziejów pozytywizmu polskiego. Cz. 1. Walka z epigonizmem. Poglądy wskazówki, nadzieje, wróżby. Kraków: Gebethner i Wolff 1928, 234 s.
13. Asnyk wśród prądów epoki. (Materiały i opracowania). Próba bibliografii pism Asnyka. Warszawa: Kasa im. Mianowskiego 1931, X, 342 s.
14. Rytm w liczbach. Wilno: Skład główny Domu Książki Polskiej 1938, 79 s. „Z zagadnień poetyki”, 7. Wyd. nast. (reprint) Würzburg: Jal-Reprint 1978. „Analecta Slavica”, 21.
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Prace redakcyjne
I. Wypisy. [1919], XVI, 221 s. Wyd. nast.: tamże: wyd. 2 [1921], wyd. 3 [1925]; wyd. 4 [1925?].
II. Ćwiczenia. 1919, 66 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 [1922], wyd. 3 [1925].