WOŹNOWSKI Wacław

Urodzony 23 sierpnia 1931 w Krakowie; syn Mieczysława Woźnowskiego, nauczyciela geografii oraz etnografa, i Marii Paleolog. Dzieciństwo spędził w Zimnej Wodzie niedaleko Lwowa. Tam też przebywał po wybuchu II wojny światowej i zajęciu tych terenów przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz w czasie okupacji niemieckiej. Po zakończeniu wojny przybył w 1945 w ramach tzw. akcji repatriacyjnej do Krakowa, a następnie zamieszkał w miejscowości Skrzynka niedaleko Kłodzka. Uczęszczał do II Państwowego Gimnazjum Ogólnokształcącego w Kłodzku, gdzie w 1950 zdał maturę. W tymże roku powrócił do Krakowa i podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). W 1954 rozpoczął pracę pedagogiczną jako polonista w Zasadniczej Szkole Zawodowej nr 2 w Krakowie (do 1964). W 1955 ukończył studia na UJ i otrzymał dyplom magisterski. Debiutował w 1956 artykułem pt. Nieznane wiersze Trembeckiego i Węgierskiego, ogłoszonym na łamach „Pamiętnika Literackiego” (z. 3). Kontynuował pracę w szkolnictwie; w 1963-69 uczył języka polskiego w XII Liceum Ogólnokształcącym im. B. Bieruta (obecnie im. C.K. Norwida) w Nowej Hucie. W 1968 doktoryzował się na UJ na podstawie rozprawy pt. Pamflet obyczajowy w czasach Stanisława Augusta (promotor prof. Mieczysław Piszczkowski). W następnym roku został adiunktem w Zakładzie Literatury Staropolskiej przy Katedrze Historii Literatury Polskiej UJ (od 1970 wchodzącej w skład Instytutu Filologii Polskiej UJ). Rozwijał badania z zakresu literatury epoki Oświecenia oraz dziejów form literackich. W 1974 habilitował się na UJ, przedstawiając rozprawę pt. Bajka w literaturze polskiego Oświecenia; w 1976 otrzymał stanowisko docenta. Kilkakrotnie był laureatem nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (później Ministra Edukacji Narodowej; indywidualnie w 1974, 1975, 1983, 1991, zespołowo w 1979). W 1980 ożenił się z Krystyną Siedlecką, lekarką psychiatrą. Dwukrotnie pełnił obowiązki wicedyrektora Instytutu Filologii Polskiej UJ (1978, 1981), w 1981-84 był prodziekanem Wydziału Filologicznego. W 1986 został mianowany profesorem nadzwyczajnym UJ, a w następnym roku objął kierownictwo Katedry Historii Literatury Staropolskiej (do 1997). Był członkiem Komisji Historycznoliterackiej Polskiej Akademii Nauk. W 2001 przeszedł na emeryturę. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1976), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1991). Zmarł 1 czerwca 2002 w Krakowie.